w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach obrotowych na skutek wyłudzenia środków pieniężnych przez... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 27.08.2021, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.230.2021.1.AT, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach obrotowych na skutek wyłudzenia środków pieniężnych przez nieznanego sprawcę za pomocą sieci internetowej w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania nie zostało zakończone

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 maja 2021 r. (data wpływu: 27 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach obrotowych na skutek wyłudzenia środków pieniężnych przez nieznanego sprawcę za pomocą sieci internetowej w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania nie zostało zakończone - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27 maja 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach obrotowych na skutek wyłudzenia środków pieniężnych przez nieznanego sprawcę za pomocą sieci internetowej w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania nie zostało zakończone.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej również jako „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie międzynarodowego handlu maszynami.

18 kwietnia 2017 roku droga mailową skontaktowała się z prezesem zarządu osoba podszywająca się pod ówczesnego prezesa zarządu głównego zagranicznego kontrahenta Spółki (dalej również jako „Kupujący"). Kontakt nie wzbudził podejrzeń, ponieważ kilka miesięcy wcześniej osoby te pozostawały w kontakcie.

W korespondencji, która trwała do 5 maja 2017 roku Kupujący zaproponował Spółce by kupiła urządzenie pakujące od podmiotu trzeciego posiadającego siedzibę na terytorium Chińskiej Republiki Ludowej (dalej również jako „Sprzedający”) i następnie odsprzedaż głównemu kontrahentowi Spółki.

27 kwietnia 2017 roku Wnioskodawca dokonał płatności za jedno urządzenie pakujące Sprzedającemu, otrzymał fakturę zakupową i wystawił fakturę swojemu kontrahentowi. Od osoby podszywającej się pod prezesa zarządu Kupującego otrzymał sfałszowane potwierdzenie płatności za wystawioną fakturę.

W chwili, gdy środki od Kupującego nie wpłynęły na rachunek bankowy Spółki ustalono, iż doszło do oszustwa. Fakt ten został zgłoszony na policji w maju 2017 roku. Faktura zakupowa jak i faktura sprzedaży zostały anulowane i nie były nigdy księgowane ani jako koszt ani jako przychód.

Należy zwrócić uwagę, iż w przypadku chińskich dostawców standardowym wymaganiem do rozpoczęcia realizacji zamówienia jest 100% przedpłata. Komunikacja z dostawcą odbywa się drogą mailową na adresy mailowe uzyskane od prezesa zarządu Kupującej. Dostawy są realizowane na podstawie zamówień i uzgodnień dokonywanych drogą mailową (z uwagi na odległość oraz różnice językowe).

W wyniku poczynionych ustaleń stwierdzono, że Spółka padła ofiarą oszustwa poprzez wprowadzenie w błąd co do autentyczności przesłanego potwierdzenia wykonania przelewu oraz zamiaru wywiązania się z transakcji zakupu maszyny pakującej z terenu Chin.

W toku postępowania prowadzonego pod nadzorem Prokuratury Rejonowej zaszła konieczność uzyskania pomocy prawnej w Chińskiej Republice Ludowej. Wobec powyższego Prokuratura Okręgowa wdrożyła procedurę międzynarodowej pomocy prawnej. Prokuratura Rejonowa mając na uwadze, iż przewidywany okres oczekiwania na udzielenie pomocy prawnej znacząco przekracza 6 miesięcy wydała 29 grudnia 2017 roku na podstawie art. 22 § 1 kpk postanowienie o zawieszeniu dochodzenia wobec zaistnienia długotrwałej przeszkody uniemożliwiającej prowadzenie postępowania karnego.

Z informacji uzyskanych z Wydziału Promocji Handlu i Inwestycji polskiego konsulatu w Szanghaju oraz w Prokuraturze Okręgowej wynika, że wykrywalność tego typu przestępstw jest znikoma, a szansa na odzyskanie wyłudzonych pieniędzy praktycznie nie istnieje. Dodatkowo do chwili obecnej mimo upływu trzech i poł roku brak jest jakichkolwiek nowych informacji ze strony Chińskiej Republiki Ludowej i dochodzenie nadal jest zawieszone.

Wnioskodawca do chwili obecnej nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu wyłudzenia środków pieniężnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedmiotowymi stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty spowodowanej przez wpłatę na konto wskazane przez oszusta?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty spowodowanej przez wpłatę na konto wskazane przez oszusta.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm., dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Bezspornym jest, że przepis ten umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nie tylko kosztów poniesionych bezpośrednio w celu uzyskania konkretnego przychodu, ale również innych kosztów, o ile są związane z prowadzoną działalnością, która jest nakierowana na uzyskanie przychodu.

W szczególności przepis ten nie stoi na przeszkodzie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach obrotowych powstałych w związku z prowadzoną działalnością. Potwierdza to również art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 updop, zgodnie z którymi do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się „strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1” oraz „strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności". A contrario wynika z tego, że w przypadku strat innych niż wymienione w tym przepisie (zarówno strat w środkach trwałych, jak i w środkach obrotowych) nie można z góry wykluczyć uznania ich za koszt uzyskania przychodów, o ile spełniają one przesłanki wymienione w art. 15 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością oraz możliwość osiągnięcia dzięki nim przychodu. W takim ujęciu kosztami będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim, jak i pośrednim związku z uzyskanymi przychodami. Na gruncie niniejszej sprawy niewątpliwie mamy do czynienia z kosztami pośrednimi i jako takie stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop. Powstała strata jako koszt niewykazujący związku z konkretnymi przychodami będzie stanowić pośredni koszt uzyskania przychodów, potrącalny na zasadach określonych w art. 15 ust. 4d i 4e updop.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, straty w środkach obrotowych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w sytuacji, gdy poniesiona strata jest rzeczywista oraz odpowiednio udokumentowana oraz pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie, należy według Wnioskodawcy stwierdzić, że w przypadku opisanej na wstępie straty poniesionej przez Spółkę, spełnione są powyższe przesłanki uznania jej za koszt uzyskania przychodów.

Po pierwsze, strata jest rzeczywista - Spółka poniosła faktyczny uszczerbek majątkowy (rzeczywistą szkodę) w postaci wypływu gotówki z Jej rachunku bankowego (udokumentowany potwierdzeniami przelewu), niewiążący się z uzyskaniem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Po drugie, strata pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, tzn. powstała w trakcie działań podatnika wykonywanych w ramach tej działalności. Jak wspomniano, powstała ona w związku ze składanym przez Spółkę zamówieniem na dostawę maszyny na potrzeby dalszej odsprzedaży. Wydatkowana kwota stanowiła zgodnie z intencją Spółki cenę zakupu i co za tym idzie, została wydana w celu uzyskania przychodów (z tytułu dalszej sprzedaży przez Spółkę maszyny).

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana strata jest wynikiem nadzwyczajnego zdarzenia, którego nie można było przewidzieć, ani mu zapobiec, tj. popełnienia przestępstwa na szkodę Spółki. Ryzyko wystąpienia takich zdarzeń, na które podatnik nie ma wpływu, jest nieodłącznym elementem działalności gospodarczej - podobnie jak np. ryzyko kradzieży, czy też niewypłacalności kontrahenta.

Całokształt przedstawionych okoliczności świadczy więc o tym, że poniesiona przez Spółkę strata jest rzeczywista oraz udokumentowana, powstała w bezpośrednim związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a przy tym powstała wskutek nadzwyczajnego zdarzenia, niezależnego od Spółki. Przemawia to za uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy, że przedmiotowa strata stanowi koszt uzyskania przychodów.

Wnioskodawca posiadając dokumenty potwierdzające oraz wyjaśniające stratę oraz dokument zgłoszenia oszustwa organom ścigania, w ocenie Spółki podjął wszelkie czynności zmierzające do wykazania definitywności poniesionego wydatku.

W chwili obecnej po upływie czterech lat od złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością postępowanie zostanie umorzone z braku dowodów w sprawie. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że w sytuacji długotrwałego zawieszania dochodzenia z powodów niezwiązanych z Wnioskodawcą nie można wymagać od Spółki, aby oczekiwała na prawomocne orzeczenie winy lub umorzenie postępowania przygotowawczego celem zaliczenia powstałych szkód w koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnione w tym wypadku jest twierdzenie, iż na Spółce ciąży jedynie obowiązek uprawdopodobnienia faktu, że do straty doszło na skutek zdarzenia, którego nie dało się przewidzieć i któremu trudno było zapobiec, tym samym za wystarczające należy uznać posiadanie przez podatnika dokumentów potwierdzających ujawnienie oszustwa jakimi są zawiadomienia składane przed powołanymi do tego organami ścigania.

Pogląd ten podzielają zarówno organy podatkowe, jak i sądy administracyjne, dlatego też „aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy.

Wnioskodawca jest świadomy, iż konieczna do wykazania definitywność straty oznacza, iż ma ona charakter nieodwracalny i dany podmiot wie lub też jest pewny, iż nie odzyska tych środków które składają się na stratę. Możliwość kwalifikacji straty w rachunku podatkowym uzależniona jest zatem od wykazania, że doszło do ostatecznego, pewnego uszczuplenia majątku podatnika, tak, iż nie zostanie on mu zwrócony pod jakąkolwiek postacią.

Należy zgodzić się z oceną, iż w przypadku strat wynikających z oszustwa niewystarczające jest samo zgłoszenie zdarzenia. Nie można jednak wymagać uzyskania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie przygotowawcze w sytuacji, gdy jest ono długotrwale zawieszone wobec zaistnienia długotrwałej przeszkody uniemożliwiającej powadzenie postępowania karnego ustalonej przez Prokuraturę na podstawie akr 22 kodeksu karnego.

Długotrwałe (ponad trzyletnie) zawieszenie dochodzenia wskazuje, iż podatnik ma zasadniczo pewność co do definitywności straty. W takim momencie można uznać, iż w sposób pewny do zwrotu mienia nie dojdzie.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Spółki, w przedstawionej sytuacji, strata poniesiona w wyniku oszustwa w świetle niezależnego od Wnioskodawcy długotrwałego prowadzenia dochodzenia, może zostać w chwili długotrwałej przeszkody uniemożliwiającej prowadzenie postępowania karnego rozpoznana jako koszt uzyskania przychodu. Zwłaszcza że w sytuacji, gdy jeśli hipotetycznie uda się w przyszłości środki odzyskać Spółka będzie zobowiązana do zaksięgowania w przychód uzyskanej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Właściwe określenie kosztów uzyskania przychodów, jak również właściwe ustalenie momentu ich poniesienia jest o tyle istotne, że rzutuje na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji rzutuje na prawidłowe rozliczenie podatku dochodowego od osób prawnych.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów. Wśród kosztów wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
udokumentowania straty,
podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie międzynarodowego handlu maszynami. 18 kwietnia 2017 roku droga mailową skontaktowała się z prezesem zarządu osoba podszywająca się pod ówczesnego prezesa zarządu głównego zagranicznego kontrahenta Spółki. Kontakt nie wzbudził podejrzeń, ponieważ kilka miesięcy wcześniej osoby te pozostawały w kontakcie. W korespondencji, która trwała do 5 maja 2017 roku Kupujący zaproponował Spółce by kupiła urządzenie pakujące od podmiotu trzeciego posiadającego siedzibę na terytorium Chińskiej Republiki Ludowej i następnie odsprzedaż głównemu kontrahentowi Spółki. 27 kwietnia 2017 roku Wnioskodawca dokonał płatności za jedno urządzenie pakujące Sprzedającemu, otrzymał fakturę zakupową i wystawił fakturę swojemu kontrahentowi. Od osoby podszywającej się pod prezesa zarządu Kupującego otrzymał sfałszowane potwierdzenie płatności za wystawioną fakturę. W chwili, gdy środki od Kupującego nie wpłynęły na rachunek bankowy Spółki ustalono, iż doszło do oszustwa. Fakt ten został zgłoszony na policji w maju 2017 roku. Faktura zakupowa jak i faktura sprzedaży zostały anulowane i nie były nigdy księgowane ani jako koszt ani jako przychód. Należy zwrócić uwagę, iż w przypadku chińskich dostawców standardowym wymaganiem do rozpoczęcia realizacji zamówienia jest 100% przedpłata. Komunikacja z dostawcą odbywa się drogą mailową na adresy mailowe uzyskane od prezesa zarządu Kupującej. Dostawy są realizowane na podstawie zamówień i uzgodnień dokonywanych drogą mailową (z uwagi na odległość oraz różnice językowe).

Wnioskodawca do chwili obecnej nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu wyłudzenia środków pieniężnych.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych definicji zarówno straty, jak również środków obrotowych należy znaczenie to postrzegać w świetle wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

W odniesieniu do środków obrotowych oznacza to, że za stratę w tych środkach można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność. Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Właściwym dokumentem na okoliczność powstałej straty jest posiadanie protokołu szkód, który powinien określać rodzaj szkody, jej ilość, wartość, przyczynę powstania straty, podpis osób uprawnionych oraz datę. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy, np. Policję.

W ocenie Organu, mając na uwadze całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku należy stwierdzić, że samo zaistnienie straty powstałej w majątku Wnioskodawcy na skutek wprowadzenia w błąd co do autentyczności przesłanego potwierdzenia wykonania przelewu oraz zamiaru wywiązania się z transakcji zakupu maszyny pakującej z terenu Chin, nie spełnia łącznie wszystkich przesłanek, aby uznać ją za koszt uzyskania przychodów. Ww. zdarzenie może być uznane za zdarzenie losowe, niezależne od woli Wnioskodawcy, a powstała strata niewątpliwie wiąże się z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej. Niemniej jednak jednym z warunków uprawniającym do zaliczenia straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów jest (jak już wskazano) również jej właściwe udokumentowanie. Zaistnienie szkody powinno być bowiem uprawdopodobnione przez właściwe organy ścigania (Policję, Prokuraturę), co jest jednakże możliwe dopiero po zakończeniu postępowania (w przypadku niewykrycia sprawcy, dokumentem tym będzie postanowienie o umorzeniu śledztwa).

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w sytuacji gdy postępowanie jest prowadzone przez organy ścigania i nie zostało jeszcze zakończone, strata nie będzie mogła stanowić dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w środkach obrotowych na skutek wyłudzenia środków pieniężnych przez nieznanego sprawcę za pomocą sieci internetowej w sytuacji, gdy postępowanie prowadzone przez organy ścigania nie zostało zakończone, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie