Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca jest zdania, że koszty administracyjne z leasingu, takie jak udostępnianie danych osoby popełniającej wykroczenie drogowe można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Nie budzi wątpliwości sytuacja, w której wydatki tego rodzaju dotyczą pojazdu używanego przez podatnika lub jego pracowników. Wówczas nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatków na koszty administracyjne w postaci udostępniania danych osoby popełniające wykroczenie drogowe. Stanowisko takie potwierdza m.in. interpretacja indywidualna z 1 lutego 2017 r. nr 0461-ITPB1.4511.993.2016.1.HD, w której wskazano: „Każdy kierowca powinien przestrzegać przepisów o ruchu drogowym niezależnie od tego, czy pojazdem kieruje prywatnie, czy też wykonując służbowe obowiązki, np. podczas odbywania podróży służbowej. Z tego powodu nie można przyjąć, że w jakichkolwiek okolicznościach naruszenie przepisów drogowych przez przedsiębiorcę (lub jego pracownika) będzie usprawiedliwione. W efekcie, wydatków na omawiane opłaty - z podatkowego punktu widzenia - nie można uznać za celowe i związane z uzasadnionymi potrzebami przedsiębiorcy. Tym samym, nie stanowią one kosztów podatkowych. Wobec powyższego - zdaniem organu - w przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi przez Wnioskodawcę wydatkami na opłaty za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu, uiszczane na rzecz firmy leasingowej, a uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej. Przedmiotowe wydatki nie spełniają zatem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych W związku z tym nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.”

Jednakże w przedstawionym zdarzeniu przyszłym sytuacja wygląda inaczej, gdyż auto jest przedmiotem najmu. Wnioskodawca samodzielnie nie użytkuje tego samochodu. Wnioskodawca, jak również jego pracownicy, nie popełniają wykroczeń, których dotyczy zapytanie odpowiednich organów. Zatem, to u najemcy pojazdu przerzucona na niego opłata nie będzie kosztem uzyskania przychodu, natomiast z perspektywy Wnioskodawcy (wynajmującego pojazdy) ta opłata jest ściśle związana z przedmiotem najmu. Tym samym, jest ona też ściśle związana z przychodem Wnioskodawcy z najmu. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy tego typu opłaty można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z najmu. Są one bowiem ponoszone w celu uzyskania przychodu z najmu.

 Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „updop”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

  - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

  - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

  - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

  - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

  - został właściwie udokumentowany,

  - wydatków, których zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu. Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła – należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, że wykaże, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 16 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności (gospodarczej, wykonywanej osobiście), a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono:

Z wniosku wynika, że:

   - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarli Państwo umowy leasingu samochodów osobowych.

   - świadczą Państwo usługi w zakresie długoterminowych (minimum 2 miesiące) najmów leasingowanych przez Państwa samochodów osobowych na rzecz wyłącznie podatników podatku od wartości dodanej w różnych krajach UE.

   - właścicielem wynajmowanych przez Państwa samochodów są firmy leasingowe, w związku z tym do tych firm trafiają wezwania dotyczące udzielenia informacji o użytkowniku pojazdu, kierowane przez organy postępowania w sprawach o wykroczenia.

   - z tytułu udzielenia informacji, firmy leasingowe obciążają Państwa dodatkową opłatą manipulacyjną. Następnie refakturują Państwo te opłaty na najemcę.

Państwa wątpliwość dotyczą możliwości uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów Państwa działalności gospodarczej (jako koszty administracyjne leasingu) opłaty za udostępnienie danych osoby popełniającej wykroczenie drogowe (udzielenie informacji policji na potrzeby mandatów), w przypadku, gdy pojazd jest wynajęty i koszt z leasingu przerzucany jest na klienta docelowego.

Przystępując do oceny możliwości zaliczenia ponoszonych przez Państwa wydatków na opłaty za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że tego typu wydatki nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów zawartym w treści art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nie każdy jednak wydatek poniesiony w prowadzeniu działalności gospodarczej można zakwalifikować jako koszt podatkowy. Zaliczeniu do tej kategorii podlega jedynie wówczas, gdy podatnik jest w stanie wykazać, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na powstanie (zwiększenie) przychodu z określonego źródła przychodów lub też wpływ na zabezpieczenie albo zachowanie tego źródła. Z przywołanego przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

W niniejszej sprawie, dla oceny, czy wydatek w postaci opłaty manipulacyjnej spełnia przesłanki wynikające z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kluczowe znaczenie ma fakt, że opłatą tą jest następnie obciążony najemca.

W przedstawionej sytuacji istnieje więc związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesioną opłatą za udzielenie informacji a uzyskanym przychodem z działalności gospodarczej w zakresie najmu samochodów osobowych. O powiązaniu poniesionej opłaty z przychodem świadczy fakt, że Wnioskodawca ponosi opłatę w związku z zawartą umową leasingu samochodu, opłata dotyczy udzielenia informacji o najemcy a w końcowym efekcie jest ona refakturowana na najemcę. Zatem, istnieje związek między przychodem z umowy najmu a wydatkiem na opłatę za udzielenie informacji o najemcy.

Zatem, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że koszty administracyjne z leasingu, tj. opłaty za udostępnienie danych osoby popełniającej wykroczenie drogowe (udzielenie informacji policji) można wliczać w koszty uzyskania przychodu w przypadku, gdy pojazd jest wynajęty i koszt z leasingu przerzucany jest na klienta docelowego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.