Poniesienie wydatku przez Spółkę.

Przez wydatek rzeczywiście poniesiony przez Spółkę należy rozumieć, wydatek realnie, fizycznie poniesiony z majątku Spółki. Z powyższego wynika zatem, że chodzi tu o wydatek realnie obciążający dany podmiot, czyli faktyczne wydatkowanie określonych środków z majątku Spółki. Powyższy warunek będzie w niniejszym przypadku spełniony, gdyż wydatki o których mowa w niniejszym wniosku (nabycie konia sportowego, jego utrzymania, kosztów treningów oraz oznaczenia marki na sprzęcie jeździeckim, kosztów uczestnictwa w zawodach sportowych) zostały lub zostaną faktycznie poniesione z majątku Spółki.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop. Tylko wydatek, który spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy pdop, i nie został wyłączony z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, jest kosztem podatkowym.

Przepis art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, zawiera zamknięty katalog kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich wydatków, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie (WSA w Bydgoszczy z dnia 22 października 2019 r., sygn. akt I SA/Bd 501/19).

Odnosząc się do zawartości katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, nie sposób doszukać się ograniczeń związanych z wydatkami poniesionymi przez Spółkę. Nie ma wśród nich zastrzeżeń, że kosztów uzyskania przychodów nie stanowią wydatki na nabycia konia sportowego wykorzystywanego jako nośnik reklamowy. Nie ma również zastrzeżeń, że dla podatnika nie prowadzącego działalności reklamowej, kosztami uzyskania przychodów nie jest nabywane na własność medium reklamowe. Brak jest również ograniczania co do wydatków na sam sposób prezentacji reklamy.

Analizując treść poszczególnych włączeń znajdujących się w katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, należy uznać, że nabycie przez Spółkę konia sportowego nie może być w szczególności uznane za koszty reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o pdop. Ustawodawca, wyłączając z kosztów uzyskania przychodów wydatki na reprezentację, nie sformułował w przepisach ustawy definicji pojęcia „reprezentacja”, choć wymienił przykładowo usługi, które kwalifikuje do tych wydatków, tj. usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W ten sposób ustawodawca wskazał kierunek wykładni tego pojęcia. Wskazanie przykładowych usług, które należy zaliczyć do wydatków reprezentacyjnych, dowodzi, że tego pojęcia nie można interpretować w sposób szeroki, tj. że każde zachowanie podatnika, które nawet pośrednio zmierza do wykreowania pozytywnego wizerunku firmy, jest wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Kosztem reprezentacji, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest wydatek, taki lub podobny do wymienionych przykładowo wydatków, którego wyłącznym celem jest kreowanie pozytywnego wizerunku w kontaktach biznesowych poprzez działania skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów (WSA w Poznaniu z dnia 15 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Po 579/19).

Nie sposób zaliczyć nabycia konia sportowego oraz wydatków związanych z jego uczestnictwem w zawodach sportowych w celu promocji marki, jako wydatków na reprezentację, gdyż wskazane wydatki nie pełnią funkcji z jakimi są związane koszty reprezentacji. Ponadto, nie można zakwalifikować przedmiotowych wydatków jako wydatków mający charakter ekskluzywny, gdyż z rachunku ekonomicznego Spółki wynika, że podjęte przez nią działania związane z reklamą z wykorzystaniem konia sportowego będą tańsze niż periodyczne zakupy reklamy na zawodach sportowych. W związku z tym brak jest uzasadnionych podstaw, aby kwalifikować wydatki poniesione przez Spółkę jako koszty reprezentacji.

Mając na względzie spełnienie wszystkich powyżej wskazanych warunków dotyczących zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, należy stwierdzić, że wykładnia art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, w związku z wydatkami Spółki w postaci:

poniesionymi w celu reklamy marki oraz oferowanych przez nią produktów, prowadzi do wniosku, że wskazane wydatki stanowić będą dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Ad. 2

Pomimo tego, że koń, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą, to w sprawach nieuregulowanych w ustawie o ochronie zwierząt stosuje się do niego odpowiednio przepisy dotyczące rzeczy (art. 1 ust. 1 oraz 2 ustawy o ochronie zwierząt).

Nabycie konia sportowego nastąpiło do majątku Spółki, a jego cena nabycia przekroczyła 10.000 zł, a więc graniczny próg powyżej którego, podatnicy są zobowiązani, co do zasady, dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Pomimo tego, że koń będzie wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej w postaci medium reklamowego, należy uznać, że nabycie konia sportowego powyżej 10.000 zł nie będzie traktowane jako nabycie środków trwałych podlegających amortyzacji dla celów ustawy o pdop.

Pojęcie inwentarza żywego, do którego należy zaliczyć konia sportowego pojawia się co prawda w Klasyfikacji Środków Trwałych (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), jednakże został on zakwalifikowany do grupy 9. Z kolei ustawa o pdop, dla celów amortyzacji posługuje się jedynie grupowaniami od 1 do 8, brak jest natomiast grupowania dotyczącego gruntów (0) oraz inwentarza żywego (9). W związku z tym, należy stwierdzić, że dla celów podatkowych, inwentarz żywy nie podlega amortyzacji. Nie można bowiem domniemywać stawki amortyzacyjnej dla określonego grupowania, skoro ustawa o pdop w załączniku nr 1 nie przewiduje stawek do takich składników majątkowych jak inwentarz żywy.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 maja 2014 r., nr IPPB1/415-266/14-2/AM. Na gruncie prawa podatkowego koń jako inwentarz żywy nie stanowi rzeczowego składnika majątku podatnika (środka trwałego czy wyposażenia). Przepisy ww. ustawy definiując pojęcie środków trwałych nie objęły jego zakresem zwierząt. W świetle powyższego wydatek na zakup konia nie stanowi wydatku na zakup środka trwałego podlegającego odpisom amortyzacyjnym.

Wydatku na zakup konia sportowego w celu promocji marki nie można uznać za koszt bezpośrednio związany z przychodami. W przypadku, gdy dany wydatek dotyczy szerszego spektrum aktywności gospodarczej podatnika i nie można go powiązać ze skonkretyzowanym przychodem, zasadna jest jego kwalifikacja do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem (koszty pośrednie). Do kosztów pośrednich uzyskania przychodów, tj. „innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”, należy zaliczyć te wszystkie koszty, których nie można przyporządkować do określonych przychodów, lecz dają się one przypisać do całokształtu działalności podatnika poprzez potencjalne choćby oddziaływanie na jego przychody w danym okresie rozliczeniowym. Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika. Brak jest bowiem możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 870/12).

W związku z powyższym, wykładnia art. 15 ust. 4d ustawy o pdop, w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku prowadzi do konkluzji, że wydatek Spółki na nabycie konia sportowego będący kosztem pośrednim związany z działalnością reklamową Spółki powinien zostać zaliczony do kosztów podatkowych w dacie jego poniesienia

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

  - musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

  - musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

  - musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

  - musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

  - musi zostać właściwie udokumentowany,

  - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a)„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b)„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c)„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1.

Państwa wątpliwości budzi m.in. kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem konia sportowego, jego utrzymaniem, kosztów treningów, oznaczenia marki na sprzęcie jeździeckim, a także kosztów uczestnictwa w zawodach sportowych, podczas których będzie on służył jako medium reklamowe do promocji marki Spółki.

W tym miejscu zauważyć należy, że aby wydatki związane z zakupem konia sportowego stanowiły dla Państwa koszty uzyskania przychodów należy ustalić czy wydatki zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc się do, powyższych przepisów, a także do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że wydatki związane z nabyciem konia sportowego, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów bowiem pozostają one bez wpływu na uzyskanie przychodów. Tym samym, również wydatków wiązanych z utrzymaniem konia sportowego, kosztów treningów, kosztów oznaczenia marki na sprzęcie jeździeckim, a także kosztów uczestnictwa w zawodach sportowych, jako nierozerwalnie związane z takim wydatkiem, nie mogą zostać uznane za koszt podatkowy, zatem należy je wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów.

Jak wskazano powyżej aby wydatek uzyskał status kosztu uzyskania przychodów istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt podatkowy, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi on być widoczny. Zauważyć w tym miejscu należy, że sam fakt, poniesienia wydatku na zakup konia mający na celu promocję marki nie gwarantuje jeszcze zwiększenia przychodów Spółki bowiem jest zbyt odległy i warunkowy, aby mógł spełniać wymogi określone w art. 15 ustawy o CIT. Nie jest to również wydatek na zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła przychodów. Z przedmiotowego wniosku nie wynika, aby brak zakupu konia sportowego spowodował utratę przez Spółkę przychodów, czy też samo zagrożenie tą utratą. Tut. Organ nie kwestionuje przy tym sensu ekonomicznego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, lecz ocenia czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). Zauważyć również należy, że, zawody sportowe podczas których koń ma służyć jako medium reklamowe nie są organizowane przez Państwa, zatem nie są one bezpośrednio skierowane do Państwa potencjalnych klientów, a raczej do osób zainteresowanych jazdą konną oraz tego typu sportem. Ponadto, z przedmiotowego wniosku nie wynika, iż macie Państwo jakikolwiek wpływ na grono kibiców zawodów sportowych (wśród których mogliby znaleźć się potencjalni klienci). Wobec powyższego ww. wydatki nie mogą zostać uznane za poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Niezależnie od powyższego, dodatkowo w kontekście możliwości zaliczenia ww. wydatków dotyczących nabycia konia sportowego, jego utrzymania, kosztów treningów, oznaczenia marki na sprzęcie jeździeckim, kosztów uczestnictwa w zawodach sportowych do kosztów podatkowych wskazać należy, że w przedmiotowej mógłby znaleźć również zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, zgodnie z którym,

Ustawa o CIT nie zawiera legalnej definicji terminu reprezentacja. Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu, dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej zmierzające do stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy także kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami.

Odnosząc się z kolei do kwestii podatkowych związanych z wydatkami poniesionymi na reklamę, wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym poglądem przez reklamę rozumie się działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych, zalet technicznych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Jednocześnie zauważyć należy, że można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” i „reklamy” wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, że reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy. Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Dokonując zatem oceny charakteru wydatków przeznaczonych na nabycie konia sportowego, jego utrzymanie, kosztów treningów, oznaczenia marki na sprzęcie jeździeckim, kosztów uczestnictwa w zawodach sportowych, konieczne jest zbadanie, czy udział konia w zawodach sportowych będzie miał na celu kształtowanie popytu na Państwa produkty/usługi, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do ich nabywania, czy też służyć będzie przede wszystkim wywołaniu jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu Spółki. Wbrew Państwa stanowisku, w niniejszej sprawie nie można przyjąć, że wykorzystanie konia jako nośnika reklamowego, jest działaniem o charakterze reklamowo-promocyjnym, czy marketingowym. Takie działanie, w ocenie Organu, nie mieści się w zakresie pojęciowym reklamy jako działania podejmowanego w celu rozpowszechniania wiedzy o oferowanych przez Spółkę produktach/usługach.

Reasumując, stwierdzić należy, że ponoszone przez Państwa wydatki związane z nabyciem konia sportowego, jego utrzymaniem, kosztów treningów, kosztów oznaczenia marki na sprzęcie jeździeckim, kosztów uczestnictwa w zawodach sportowych nie mogą zostać uznane za podejmowane w celach uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Nie są to również wydatki ponoszone na reklamę i promocję Spółki. Zatem ww. wydatki nie stanowią kosztów podatkowych w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z nabyciem konia sportowego, jego utrzymaniem, kosztów treningów oraz oznaczenia marki na sprzęcie jeździeckim, kosztów uczestnictwa w zawodach sportowych, podczas których będzie on służył jako medium reklamowe do promocji marki Spółki, należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro tut. Organ wywiódł, iż przedmiotowe wydatki nie mają związku z uzyskaniem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów, to tym samym nie odniósł się do Państwa stanowiska w zakresie momentu zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, bowiem wydanie interpretacji w tym zakresie stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

·Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, wprzypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

·Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.).