Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT,

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały

amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

- zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

- stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

- nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy  o CIT.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.  Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o CIT,

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT,

Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT,

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT,

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Załącznik do rozporządzenia KŚT w grupowaniu 487 określa, że środkiem trwałym są zestawy komputerowe, obejmujące maszyny i urządzenia do wprowadzania, przetwarzania, przechowywania i wyprowadzania informacji cyfrowych lub analogowych, w szczególności:

- jednostki centralne,

- jednostki pamięci,

- jednostki zasilające,

- urządzenia wejścia, w tym m.in. rejestratory, skanery,

- urządzenia wyjścia,

- urządzenia wejścia-wyjścia: konsole operatorskie, monitory ekranowe,

- urządzenia transmisji i ochrony danych,

- urządzenia wielofunkcyjne mogące pełnić rolę kopiarki, drukarki, a także skanera i faksu.

Zgodnie z treścią załącznika do rozporządzenia KŚT, obiektem może być cały zespół służący  do przetwarzania informacji, złożony z jednostki centralnej i podłączonych do niej jednostek zewnętrznych, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w osobne jednostki. Z treści przywołanego załącznika do rozporządzenia KŚT wynika, iż odrębnym obiektem (środkiem trwałym) może być nie tylko cały zespół komputerowy ale również pojedyncze urządzenie wydzielone jako odrębna jednostka.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

- „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek do-chodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);

- „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);

- „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);

- „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT,

Stosownie art. 16g ust. 13 ustawy o CIT,

Zatem, wydatki na ulepszenie środków trwałych, w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika m.in, że podstawowy przedmiot działalności Spółki stanowi tworzenie inteligentnych systemów monitorowania i analizy danych dla restauracji i sklepów. Ponadto, Spółka świadczy usługi wsparcia technicznego oraz audytu dla użytkowników oprogramowania komputerowego wspomagające wymienione systemy, w tym mających siedziby w (A i B).

Sprzęt niezbędny do realizacji tych zadań kupowany jest przez Wnioskodawcę u miejscowych dostawców (w A i B). Sprzęt pozostaje własnością Spółki i w zestawach jest udostępniany wraz z oprogramowaniem w ramach kompleksowej usługi, za którą zapłata następuje w postaci tzw. subskrypcji, zazwyczaj rocznej. Licencję do oprogramowania Wnioskodawca kupuje od podmiotu będącego jego producentem, a następnie w  ramach subskrypcji oprogramowanie jest udostępniane do użytkowania klientowi. Na wspomniane zestawy sprzętowe składają się: komputer, kamery, router (do połączenia z Internetem), okablowanie.

W zależności od potrzeb klienta i warunków lokalnych konfiguracja zestawów jest różna - podstawowe różnice dotyczą rodzaju i liczby kamer. Konfiguracje te bywają modyfikowane - polegają najczęściej na zmianie liczby i rodzaju kamer. Wartość każdego elementu zestawu w przeliczeniu na PLN nie przekracza kwoty 10 000 zł; a wartości całych zestawów w zależności od konfiguracji mogą być poniżej i powyżej tej kwoty. Co więcej, rekonfiguracja zestawu powoduje zmianę jego łącznej wartości. Zmian i rekonfiguracji tych samych zestawów w trakcie ich eksploatacji może być wiele. Wymienione elementy nie są trwale połączone, można je rozłączyć w każdej chwili, każdy z tych elementów jest zdatny do użytkowania po rozłączeniu. Zostają przekazane w konkretnej konfiguracji w zależności od wymagań klienta. Wymienione elementy mogą współpracować w różnych konfiguracjach, z różnymi urządzeniami. Komputer generalnie zawsze może pracować samodzielnie, jeżeli kamery nie będą podłączone, nie będzie rejestrowane video, ale mogą być będą rejestrowane dane z kas fiskalnych (ze sklepu). Okablowanie służy do łączenia różnych elementów i jako samodzielne nie działa, może być używane w różnych konfiguracjach. Aby nie podłączać wielu kamer do komputera używany jest switch , który przekazuje video z kamer do komputera. Tak jak i kable służy do łączenia, może być używany w wielu konfiguracjach. Ze względu na to, że do nagrywania video używacie Państwo komputera (który oprócz tego rejestruje dane z kas fiskalnych), nie używacie wbudowanej w części kamer funkcji samodzielnego nagrywania (ale jest to możliwe). Routery nie są własnością Wnioskodawcy, lecz klienta. Nie są zatem formalnie elementem opisywanych zestawów, lecz współpracują z nimi. Po wymianie, dodaniu lub usunięciu komputer, kamery, router (do połączenia z Internetem), okablowanie mogą ponownie być instalowane jako kompletne i  zdatne do użytku. Istnieje możliwość jednoznacznego ale nietrwałego przyporządkowania elementów do zestawu przekazywanego klientowi do użytku. Elementy mogą być wymieniane, odłączane lub dołączane nowe z/do konkretnego zestawu. Przewidywany czas użytkowania wszystkich elementów jest dłuższy niż rok. Zestawy (zespoły) komputerowe klasyfikowane są w KŚT pod symbolem 487. Poszczególnych elementów składowych Wnioskodawca nie klasyfikuje przy zastosowaniu KŚT, gdyż traktuje je jako części składowe/peryferyjne w rozumieniu przepisu art. 16g ust. 13 ustawy. Koresponduje to z przeredagowanym stanowiskiem własnym Wnioskodawcy.

W tak przedstawionym stanie faktycznym i jego uzupełnieniu Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy każdy z opisanych powyżej zestawów sprzętowych należy traktować jako odrębny środek trwały podlegający amortyzacji, czy też zakupy poszczególnych jego elementów można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnienia, a  także powołanych przepisów należy stwierdzić, że  wydatki ponoszone na komputer, kamery, router (do połączenia z  Internetem), okablowanie, składające się na zestawy sprzętowe, z jednej strony pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, z drugiej nie spełniają kryteriów ulepszenia. Poniesione przez Spółkę nakłady na poszczególne elementy nie przewyższają kwoty 10 000 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, każdego z opisanych powyżej zestawów sprzętowych nie należy traktować jako odrębnego środka trwałego podlegającego amortyzacji, a zakupy poszczególnych jego elementów można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Wydając niniejszą interpretację tutejszy Organ oparł się wyłącznie na wskazanym przez Państwo grupowaniu środka trwałego.

Nadmienia się, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany środek trwały podlega odpowiedniej klasyfikacji, gdyż to podatnik jest osobą, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Dotyczy to również ustalenia, czy w wyniku podjętych przez niego działań został wytworzony, jeden, czy też kilka środków trwałych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i  zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o  postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm., dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).