Temat interpretacji
Czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów za lata 2023-2025 r. kwoty odpowiadającej iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy w 2023 r., w sytuacji, gdy w 2023 r. akcjonariuszom zostanie wypłacona dywidenda ze środków zgromadzonych na kapitale zapasowym w latach 1994-2018.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
2 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 17 lutego 2023 r., który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów za lata 2023-2025 r. kwoty odpowiadającej iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy w 2023 r., w sytuacji, gdy w 2023 r. akcjonariuszom zostanie wypłacona dywidenda ze środków zgromadzonych na kapitale zapasowym w latach 1994-2018.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca (zwany dalej również Spółką) jest spółką prawa handlowego z siedzibą w (…), działającą pod nazwą X SPÓŁKA AKCYJNA, zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym przez Sąd Rejonowy w (…), kapitał zakładowy (...) zł – wpłacony w całości. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Spółka prowadzi działalność polegającą na świadczeniu kompleksowych usług z dziedziny automatyki przemysłowej, elektryki i robotyzacji. Rok podatkowy spółki równa się rokowi kalendarzowemu.
W 2023 r. Spółka planuje zysk osiągnięty w 2022 r. przekazać na kapitał zapasowy, a jednocześnie wypłacić akcjonariuszom dywidendy z zysku przeznaczonego na kapitał zapasowy w latach 1994-2018. Jednocześnie Spółka ma zamiar zaliczać do kosztów uzyskania przychodów kwotę odpowiadającą iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy po 2018 r. (zwaną dalej kwotą hipotetycznych kosztów pozyskania kapitału wewnętrznego) – w tym zysku za rok 2022. Spółka nie zamierza przeznaczać zysków przekazanych na kapitał zapasowy po 2018 r. na pokrycie straty bilansowej, jak również nie zamierza dokonywać ich podziału i wypłaty przed upływem 3 lat licząc od końca roku podatkowego, w którym została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku w spółce.
Pytanie
Czy w przedstawionym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów za lata 2023-2025 r. kwoty odpowiadającej iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy w 2023 r., w sytuacji, gdy w 2023 r. akcjonariuszom zostanie wypłacona dywidenda ze środków zgromadzonych na kapitale zapasowym w latach 1994-2018?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów za 2023 r. hipotetycznych kosztów pozyskania kapitału wewnętrznego, dotyczących zysków przekazanych na kapitał zapasowy po 2018 r., tj. w latach 2019-2023, niezależnie od tego, czy Spółka wypłaci w 2023 r. akcjonariuszom dywidendy z zysków przeznaczonych na kapitał zapasowy w latach 1994-2018 – z uwzględnieniem limitów określonych w przepisach art. 15cb ust. 2 i 3 u.p.o.d.p.
Uzasadniając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 15cb w spółce za koszt uzyskania przychodów uznaje się również kwotę odpowiadającą iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty:
1)dopłaty wniesionej do spółki w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach lub
2)zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy spółki.
2. Koszt, o którym mowa w ust. 1, przysługuje w roku wniesienia dopłaty lub podwyższenia kapitału rezerwowego lub zapasowego oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych.
3. Łączna kwota kosztów uzyskania przychodów odliczona w roku podatkowym z tytułów wymienionych w ust. 1 nie może przekroczyć kwoty 250 000 zł.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do dopłat i zysków przeznaczonych na pokrycie straty bilansowej.
5. Przepis ust. 1 stosuje się, jeżeli zwrot dopłaty lub podział i wypłata zysku nastąpi nie wcześniej niż po upływie 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym ta dopłata została wniesiona do spółki albo została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku w spółce.
6. Za rok podatkowy, w którym dopłata została wniesiona do spółki, uznaje się rok, w którym dopłata wpłynęła na rachunek płatniczy spółki.
7. Jeżeli dopłata, o której mowa w ust. 1, zostanie zwrócona przed upływem terminu wskazanego w ust. 5. w roku podatkowym, w którym dokonano zwrotu, przychodem jest wartość odpowiadająca odliczonym, zgodnie z ust. 1, kosztom uzyskania przychodów.
8. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio do przychodów spółki proporcjonalnie odpowiadających tej części kosztów uzyskania przychodów, która odpowiada zwróconej kwocie dopłaty – w przypadku zwrotu części dopłaty, o której mowa w ust. 1.
9. W przypadku gdy spółka, o której mowa w ust. 1, zostanie przejęta w wyniku łączenia albo podziału albo przekształcona w spółkę niebędącą osobą prawną przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 5, na dzień poprzedzający dzień przejęcia albo przekształcenia ustala się przychód w wysokości odpowiadającej odliczonym, zgodnie z ust. 1, kosztom uzyskania przychodów.
10. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli podatnik lub podmiot z nim powiązany w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 dokonał czynności prawnej albo powiązanych czynności prawnych bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, głównie w celu uznania kwoty określonej w ust. 1 za koszt uzyskania przychodów. Do uzasadnionych przyczyn ekonomicznych nie zalicza się przypadku, gdy korzyść uzyskana w roku podatkowym lub w latach następnych wynika z zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.
Natomiast w art. 10 ust. 1 i 2 ustawodawca wskazał, że:
1. Przepis art. 15cb ustawy zmienianej w art. 2 stosuje się po raz pierwszy do roku podatkowego rozpoczętego po dniu 31 grudnia 2019 r.
2. Przepis art. 15cb ustawy zmienianej w art. 2 stosuje się również do wniesionych dopłat oraz zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy po dniu 31 grudnia 2018 r. W takim przypadku za rok wniesienia dopłaty lub przekazania zysku, o którym mowa w art. 15cb ust. 2 i 5 ustawy zmienianej w art. 2, przyjmuje się rok podatkowy rozpoczęty po dniu 31 grudnia 2019 r.
W związku z tym należy stwierdzić, że dysponowanie przez spółkę zyskami wypracowanymi przed 2018 i przekazanymi na kapitał zapasowy do dnia 31 grudnia 2018 r. nie podlega regulacjom art. 15cb u.p.d.o.p. Oznacza to, że zyski przekazane na kapitał zapasowy do dnia 31 grudnia 2018 r. mogą być przeznaczone na wypłatę dywidendy w latach 2019 i następne oraz pokrycie straty powstałej w latach 2019 i następne – jedynie do wysokości zysków przekazanych na kapitał zapasowy do dnia 31 grudnia 2018 r., co nie pozbawi prawa do ustalenia kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15cb u.p.d.o.p., gdyż przepisy te stosuje się wyłącznie do zysków przekazanych na kapitał zapasowy lub rezerwowy dopiero po dniu 31 grudnia 2018 r.
Spółka do rozliczania wypłaty dywidendy lub pokrywania strat stosuje metodę wyceny FIFO, tj. „first in – first out, pierwsze weszło, pierwsze wyszło” czyli rozlicza wypłacone dywidendy oraz środki przeznaczane na pokrycie strat z najwcześniej osiąganymi zyskami tj. zyskami, które zostały osiągnięte w pierwszej kolejności. Podstawą przyjęcia takiego rozwiązania przez spółkę jest to, że ani przepis art. 15cb u.p.d.o.p. (ani inne regulacje zawarte w tej ustawie) ani przepisy ustawy zmieniającej nie wskazują w jakiej kolejności spółka powinna rozliczać zyski zgromadzone na kapitale zapasowym. W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że metoda FIFO pozwala w sposób najbardziej właściwy zrealizować cele wprowadzenia rozwiązania określonego w art. 15cb u.p.d.o.p., tj. możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodu kwoty odpowiadającej iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy spółki.
Odnosząc powyższe rozważania do kwoty zysku za 2022 r., który ma zostać przekazany na kapitał zapasowy w 2023 r.:
- Spółka może za koszt uzyskania przychodów uznać kwotę odpowiadającą iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku za rok 2022 przekazanego w roku 2023 na kapitał zapasowy Spółki na podstawie uchwały zwyczajnego walnego zgromadzenia akcjonariuszy;
- koszty te przysługują/przysługiwać będą spółce w roku podwyższenia kapitału rezerwowego lub zapasowego (tj. w 2023 r.) oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych (tj. 2024 r. i 2025 r.);
- łączna kwota kosztów uzyskania przychodów odliczona przez spółkę w danym roku podatkowym nie przekroczy kwoty 250 000 zł;
- zysk za 2022 rok przekazany na kapitał zapasowy nie został/nie zostanie przeznaczony na pokrycie straty bilansowej. Podział i wypłata tego zysku nie nastąpi wcześniej niż po upływie 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym została podjęta uchwała o przeznaczeniu zysku na kapitał zapasowy spółki. Spółka nie zostanie przejęta w wyniku łączenia albo podziału albo przekształcenia w spółkę niebędąca osoba prawną przed upływem 3 lat na dzień poprzedzający dzień przejęcia albo przekształcenia, a jeśli by się tak stało to na dzień poprzedzający dzień przejęcia albo przekształcenia zostanie ustalony przychód w wysokości odpowiadającej odliczonym, zgodnie z art. 15cb ust. 1 u.p.d.o.p., kosztom uzyskania przychodów,
- spółka może przeznaczyć do podziału i wypłaty akcjonariuszom w latach 2023 i następne lub na pokrycie straty poniesionej w latach 2023 i następne część kapitału zapasowego utworzonego w spółce do dnia 31 grudnia 2018 r. jednakże wyłącznie do wysokości zysków przekazanych na kapitał zapasowy spółki do dnia 31 grudnia 2018 r., co nie pozbawi spółkę prawa do ustalenia kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15cb u.p.d.o.p. w odniesieniu do zysku netto za rok 2022 przekazanego na kapitał zapasowy spółki w 2023 r., gdyż przepisy te stosuje się wyłącznie do zysków przekazanych na kapitał zapasowy lub rezerwowy dopiero po dniu 31 grudnia 2018 r.
Argumentacja przedstawiona powyżej przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 5.11.2021 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr: 0111-KDIB2-1.4010.340.2021.1.AR.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej „ustawa o CIT”),
dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Natomiast treść art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wskazuje, że:
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.
Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
Na mocy przepisów ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2159, dalej jako: „ustawa nowelizująca”), nastąpiła nowelizacja przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy nowelizującej od 1 stycznia 2019 r. po art. 15ca dodano art. 15cb ustawy o CIT.
I tak, w myśl art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT,
w spółce za koszt uzyskania przychodów uznaje się również kwotę odpowiadającą iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty:
1)dopłaty wniesionej do spółki w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach lub
2)zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy spółki.
Zgodnie z art. 15cb ust. 2 ustawy o CIT,
koszt, o którym mowa w ust. 1, przysługuje w roku wniesienia dopłaty lub podwyższenia kapitału rezerwowego lub zapasowego oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych.
W świetle art. 15cb ust. 3 ustawy o CIT,
łączna kwota kosztów uzyskania przychodów odliczona w roku podatkowym z tytułów wymienionych w ust. 1 nie może przekroczyć kwoty 250 000 zł.
W myśl art. 15cb ust. 4 ustawy o CIT,
przepisu ust. 1 nie stosuje się do dopłat i zysków przeznaczonych na pokrycie straty bilansowej.
Zgodnie z art. 15cb ust. 5 ustawy o CIT,
przepis ust. 1 stosuje się, jeżeli zwrot dopłaty lub podział i wypłata zysku nastąpi nie wcześniej niż po upływie 3 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym ta dopłata została wniesiona do spółki albo została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku w spółce.
Zgodnie z art. 15cb ust. 10 ustawy o CIT,
przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli podatnik lub podmiot z nim powiązany w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 dokonał czynności prawnej albo powiązanych czynności prawnych bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych, głównie w celu uznania kwoty określonej w ust. 1 za koszt uzyskania przychodów. Do uzasadnionych przyczyn ekonomicznych nie zalicza się przypadku, gdy korzyść uzyskana w roku podatkowym lub w latach następnych wynika z zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.
Jak wynika z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej,
przepis art. 15cb ustawy zmienianej w art. 2 stosuje się po raz pierwszy do roku podatkowego rozpoczętego po dniu 31 grudnia 2019 r.
Natomiast, art. 10 ust. 2 tej ustawy wskazuje, że:
przepis art. 15cb ustawy zmienianej w art. 2 stosuje się również do wniesionych dopłat oraz zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy po dniu 31 grudnia 2018 r. W takim przypadku za rok wniesienia dopłaty lub przekazania zysku, o którym mowa w art. 15cb ust. 2 i 5 ustawy zmienianej w art. 2, przyjmuje się rok podatkowy rozpoczęty po dniu 31 grudnia 2019 r.
Zgodnie z art. 191 § 1 i § 2 Kodeksu spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1467 ze zm., dalej: „ksh”):
§ 1Wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1.
§ 2Umowa spółki może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem przepisów art. 192-197.
W myśl art. 231 § 1 ww. ustawy,
zwyczajne zgromadzenie wspólników powinno odbyć się w terminie sześciu miesięcy po upływie każdego roku obrotowego.
Z kolei art. 231 § 2 ksh stanowi, że
przedmiotem obrad zwyczajnego zgromadzenia wspólników powinno być:
1)rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania zarządu z działalności spółki oraz sprawozdania finansowego za ubiegły rok obrotowy;
2)powzięcie uchwały o podziale zysku albo pokryciu straty, jeżeli zgodnie z art. 191 § 2 sprawy te nie zostały wyłączone spod kompetencji zgromadzenia wspólników;
3)udzielenie członkom organów spółki absolutorium z wykonania przez nich obowiązków.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w 2023 r. Spółka planuje zysk osiągnięty w 2022 r. przekazać na kapitał zapasowy, a jednocześnie wypłacić akcjonariuszom dywidendy z zysku przeznaczonego na kapitał zapasowy w latach 1994-2018. Jednocześnie Spółka ma zamiar zaliczać do kosztów uzyskania przychodów kwotę odpowiadającą iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy po 2018 r. (zwaną dalej kwotą hipotetycznych kosztów pozyskania kapitału wewnętrznego) – w tym zysku za rok 2022. Spółka nie zamierza przeznaczać zysków przekazanych na kapitał zapasowy po 2018 r. na pokrycie straty bilansowej, jak również nie zamierza dokonywać ich podziału i wypłaty przed upływem 3 lat licząc od końca roku podatkowego, w którym została podjęta uchwała o zatrzymaniu zysku w spółce.
W ocenie Spółki, będzie ona uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów za 2023 r. hipotetycznych kosztów pozyskania kapitału wewnętrznego, dotyczących zysków przekazanych na kapitał zapasowy po 2018 r., tj. w latach 2019-2023, niezależnie od tego, czy Spółka wypłaci w 2023 r. akcjonariuszom dywidendy z zysków przeznaczonych na kapitał zapasowy w latach 1994-2018 – z uwzględnieniem limitów określonych w przepisach art. 15cb ust. 2 i 3 u.p.o.d.p.
Jak wyżej wskazano, możliwość zastosowania preferencji określonej w art. 15cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych hipotetycznych odsetek) jest warunkowana m.in. okresem, w którym powstał zysk przekazany następnie na kapitał rezerwowy/zapasowy, albowiem z preferencji tej mogą korzystać jedynie te środki, które powstały w okresie wskazanym w art. 15cb ust. 1 cyt. ustawy, w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, tj. od 2018 r.
Powyższe ma istotne znaczenie, gdyż w świetle powołanych wyżej przepisów przejściowych zastosowanie art. 15cb ustawy o CIT, możliwe jest najwcześniej w odniesieniu do zysku przekazanego na kapitał rezerwowy lub zapasowy po dniu 31 grudnia 2018 r.
Co istotne, co do zasady, rozliczenie kosztu na podstawie art. 15cb ustawy o CIT, możliwe jest najwcześniej w 2020 r. Przepis art. 15cb ww. ustawy stosuje się bowiem po raz pierwszy do roku podatkowego rozpoczętego po dniu 31 grudnia 2019 r. Oznacza to, że możliwość zaliczenia hipotetycznych odsetek do kosztów podatkowych nie ma zastosowania do zysku wypracowanego przed 2018 rokiem.
Zauważyć przy tym należy, że możliwość rozpoznania ww. kosztów przysługuje w roku wniesienia dopłaty do spółki albo podwyższenia kapitału rezerwowego bądź zapasowego oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych.
Brzmienie art. 15cb ust. 1 ustawy o CIT wskazuje przy tym, że wysokość kosztów z tytułu hipotetycznych odsetek powinna być ustalana przy zastosowaniu stopy referencyjnej NBP obowiązującej w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok podatkowy (rok rozpoznania kosztu podatkowego). Z przepisu nie wynika bowiem, że raz ustalona wartość oprocentowania (tj. w oparciu o stopę referencyjną obowiązującą w ostatnim dniu roboczym roku poprzedzającego rok wniesienia dopłaty bądź przekazania zysku na odpowiedni kapitał) powinna być stosowana w całym okresie odliczenia. Z tego też względu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w każdym z trzech lat podatkowych, może podlegać kwota odpowiadającej iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym poprzedzającym rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku za rok obrotowy, przy czym dla wyliczenia wysokości kosztu za rok podatkowy, zgodny z rokiem kalendarzowym, kończącym się 31 grudnia 2022 r. wartość stopy referencyjnej będzie stanowiła 0,1% stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej 31 grudnia 2021 r., natomiast dla wyliczenia wysokości kosztu za rok podatkowy kończący się 31 grudnia 2023 r. należy uwzględnić stopę referencyjną wg stanu na 30 grudnia 2022 r. (31 grudnia 2022 r. nie był dniem roboczym), zaś dla wyliczenia wysokości kosztu za rok podatkowy kończący się 31 grudnia 2024 wartość stopy referencyjnej będzie właściwa i ogłoszona przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy tj. roku poprzedzającego rok podatkowy tj. na dzień 29 grudnia 2023 r. (31 grudnia 2023 r. nie będzie dniem roboczym).
Reasumując, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy (z którego wynika, że rok podatkowy Spółki równa się rokowi kalendarzowemu) oraz przytoczone przepisy ustawy o CIT oraz ustawy nowelizującej, zgodnie z art. 15cb ustawy o CIT Wnioskodawca jest uprawniony w 2023 roku, oraz w kolejnych dwóch bezpośrednio po sobie następujących latach podatkowych (tj. 2024 i 2025) do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty odpowiadającej iloczynowi stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego obowiązującej w ostatnim dniu roboczym poprzedzającym rok podatkowy powiększonej o 1 punkt procentowy oraz kwoty zysku przekazanego na kapitał zapasowy po 2018 r., tj. 2019-2023 w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 250.000 zł. Bez znaczenia pozostaje fakt, że Spółka planuje w 2023 r. wypłacić akcjonariuszom dywidendy z zysków przeznaczonych na kapitał zapasowy w latach 1994-2018.
Tym samym Państwa stanowisko jest za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).