Czy zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a ustawy o CIT, w związku z czym, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi oraz najmowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych, które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu?

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych, jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 marca 2023 r., wpłynął Państwa wniosek z tego z 28 lutego 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a ustawy o CIT, w związku z czym, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi oraz najmowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych, które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej także „Spółka”) jest czynnym podatnikiem VAT oraz polskim rezydentem podatkowym. Spółka zawarła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowy leasingu operacyjnego - zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawy o CIT”) - oraz najmu samochodów osobowych. W przeważającej części są to pojazdy o wartości przekraczającej 150 tys. zł netto. Ww. samochody osobowe są następnie podnajmowane klientom Wnioskodawcy, co stanowi przedmiot jego działalności, z której osiąga przychody podatkowe. W skład czynszu klientów Spółki wchodzą opłaty związane z leasingiem, ubezpieczeniem oraz marża Wnioskodawcy.

Wnioskodawca świadczy usługi najmu długoterminowego (minimum 2-miesieczny) na rzecz wyłącznie podatników podatku od wartości dodanej w różnych krajach Unii Europejskiej. Zgodnie z umową leasingu, to finansujący jest zobowiązany do ubezpieczenia samochodów, jednak ciężar ekonomiczny tego świadczenia spoczywa na Spółce. Wnioskodawca jest zwolniony z obowiązku prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”), ponieważ opisane przekazywanie przez Spółkę samochodów (które są przedmiotem umów leasingu samochodów) do odpłatnego używania klientom, dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Brak obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. c ustawa o VAT (winno być: „art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy o VAT”).

Pytanie

Czy zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a ustawy o CIT, w związku z czym, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi oraz najmowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych, które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: „zdarzeniu przyszłym”) nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a ustawy o CIT, w związku z czym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych, które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Celem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodu należy łącznie spełnić następujące przesłanki:

a) poniesienie wydatku w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,

b) definitywny (rzeczywisty) charakter wydatku, tj. wartość poniesionego przez podatnika wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

c) należyte udokumentowanie wydatku,

d) niezaliczenie przez ustawodawcę wydatku do katalogu wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wiec wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarcza, których celem jest osiągniecie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami.

Samochody będące przedmiotem wniosku są samochodami osobowymi w rozumieniu art. 4a ust. 9a ustawy o CIT. Umowa leasingu została uregulowana w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, gdzie „rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów”.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o CIT umowy leasingu oraz umowy najmu długoterminowego. Wartość większości z tych samochodów przekracza 150.000 złotych netto. Skarżący długoterminowo podnajmuje te samochody w celach zarobkowych i co stanowi jego przychód podatkowy. Samochody są podnajmowane podatnikom VAT zlokalizowanym na terenie Unii Europejskiej. Zgodnie z umową leasingu, to na finansującym leasing spoczywa obowiązek ubezpieczenia pojazdów, jednakże ciężar ekonomiczny ciąży na działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest zwolniony z prowadzenia ewidencji użytkowania samochodów w rozumieniu art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ samochody te są podnajmowane dalej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zawarte umowy leasingu spełniają warunki określone w art. 17b ustawy o CIT. Stroną korzystającą z umów leasingu oraz umów najmu jest Wnioskodawca. Samochody, których dotyczył wniosek, spełniały definicję z art. 4a pkt 9a ustawy o CIT. Mówiąc o ubezpieczeniu samochodu, chodzi o ubezpieczenie AC, NNW oraz GAP. Wysokość składki ubezpieczeniowej jest uzależniona od wartości samochodu i nie jest ona składnikiem raty leasingowej. Pytanie we wniosku dotyczy „opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych”, przez które należy rozumieć opłaty z tytułu umowy najmu, a także koszty naprawy samochodów oraz transportu samochodów do docelowego klienta.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a ustawy o CIT, w związku z czym Wnioskodawca ma prawo zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi samochodami osobowymi, w zakresie wykazanym powyżej.

W celu prawidłowego zaliczenia wydatków związanych z przedmiotem leasingu do kosztów uzyskania przychodów, oprócz spełnienia warunków umowy, należy mieć na uwadze warunki, które musza być spełnione aby wydatki mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawarto katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustalona w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT brak jest przepisu wyłączającego z kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone przez podmioty, które koszty leasingu i inne z tym związane przenoszą na inne podmioty. W ocenie Wnioskodawcy, ograniczenie o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT dotyczy tylko faktycznie korzystających z przedmiotu leasingu (w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym przepis ten dotyczy wyłącznie podmiotów, które na podstawie umowy odpłatnego używania otrzymują samochody osobowe do korzystania - klienci Wnioskodawcy). Zatem, nie będzie miał on zastosowania do stanu faktycznego (winno być: „zdarzenia przyszłego”) opisanego przez Wnioskodawcę z uwagi na fakt, że Spółka jedynie przenosi koszty leasingu i inne z tym związane na swoich klientów i sama nie korzysta z tych pojazdów. Spółka oddaje je do opłatnego używania w związku z prowadzoną działalnością. Należy podkreślić, że Spółka przekazuje omawiane tu samochody osobowe do odpłatnego korzystania klientom oraz nie są one wykorzystywane przez Spółkę do innych celów niż oddanie ich do odpłatnego używania klientom. Niniejszym, mamy tu przypadek, gdy w ramach faktycznie prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej następuje wzięcie samochodu w leasing z przeznaczaniem go wyłącznie do odpłatnego używania przez klientów Spółki.

Wnioskodawca uważa, że leasing samochodów, a następnie ich dalszy podnajem stanowią różne etapy, ale wciąż jednego i tego samego procesu polegającego na zaspokajaniu potrzeb klientów poprzez prowadzenie działalności gospodarczej. Gdyby Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej polegającej na najmie samochodów, to nie decydowałby się na branie w leasing tychże samochodów. Stanowią one więc centralny punkt działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca stawia się w tym miejscu jako pośrednik, udostępniający je swoim klientom, którzy chcieliby używać jakościowych i drogich samochodów, bez konieczności ich zakupu. Wpisuje się to w definicję przedsiębiorczości wskazaną w akredytowanym przez Ministerstwo Edukacji Narodowej podręczniku „Wolna przedsiębiorczość” (wyd. Instytut Edukacji Ekonomicznej im. Ludwiga von Misesa, ISBN 978-83-65086-06-8) autorstwa profesora ekonomii Mateusza Machaja oraz doradcy podatkowego, profesora Roberta Gwiazdowskiego. Autorzy tam wskazują, że „dzięki przedsiębiorczości rzadkie zasoby są coraz lepiej wykorzystywane i konsumenci mogą cieszyć się coraz większą liczbą coraz lepszych dóbr konsumpcyjnych, których potrzebują” (str. 352).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza stanowisko Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 20 sierpnia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 2087/19, gdzie w niemal tożsamym stanie faktycznym stwierdzono „Ze względu na to, że przepis jest adresowany do podmiotu, któremu przekazywany jest samochód (tj. leasingobiorca, najemca, dzierżawca itp.), a nie jest adresowany do podmiotu, który przekazuje samochód (tj. leasingodawca, wynajmujący, wydzierżawiający itp.) oraz warunkiem jego zastosowania jest spełnienie przez podatnika przesłanki ogólnej, wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, przesłanki celowości poniesienia kosztów, uznać należy, w ocenie sadu, że ograniczenie w nim przewidziane dotyczy sytuacji faktycznego używania samochodu osobowego przez ten podmiot, a nie jedynie samej potencjalnej możliwości jego używania.” I dalej „Skoro zatem ustawodawca wprowadził przepis art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT ze względu na to, że podatnik ponosi opłaty z tytułu umowy obejmującej kwestie używania samochodu osobowego, założył jednocześnie, że ponoszone opłaty wypełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. To oznacza zatem, że przyjął, że podatnik używa ten samochód. W przeciwnym bowiem razie nie zostałaby spełniona przesłanka określona w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, albowiem ponoszenie opłat z tytułu umowy obejmującej używanie samochodu mimo braku faktycznego jego używania byłoby w takiej sytuacji niecelowe. W efekcie ograniczenie to nie znajduje zastosowania w szczególności w przypadku, gdy podatnik ponosi wskazane opłaty mimo że nie używa (korzysta z) danego samochodu osobowego, gdyż przekazuje go za odpłatnością innemu podmiotowi do używania (korzystania)”.

Co więcej, wykładnia celowościowa nakazuje, by przepis art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT nie był stosowany do przedmiotowego stanu faktycznego (winno być: „zdarzenia przyszłego”), gdyż prowadziłaby to do dwukrotnego ograniczenia w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów raty leasingowej z tytułu zawartych umów, z jednej strony Wnioskodawcy, a następnie klientów Spółki, którzy korzystają z przedmiotu leasingu.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, analogicznie jak wskazano wyżej, ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT jest skierowane tylko i wyłącznie do podmiotu faktycznie korzystającego z samochodu osobowego objętego ubezpieczeniem.

I w tym także przypadku wykładnia celowościową przemawia za tym, żeby ograniczenie z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT nie miało zastosowania do podmiotu przenoszącego ciężar ekonomiczny takiego wydatku na klienta. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przytoczone powyżej ograniczenie odnosi się do osób wprost korzystających z leasingowanych samochodów, którymi w tym przypadku są klienci Wnioskodawcy, a nie sam Wnioskodawca. Na podstawie przytoczonej powyżej zależności, to właśnie klienci są ostatnim ogniwem procesu gospodarczego, a Wnioskodawca poprzez prowadzenie swojej działalności gospodarczej jest ogniwem pośrednim, który zgodnie z rolą i naturą przedsiębiorcy, dostarcza samochodów, samemu jednak z nich nie korzystając. W innym wypadku prowadziłoby to do dwukrotnego ograniczenia kosztu podatkowego w odniesieniu do tego samego zdarzenia.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, całość ponoszonych przez Spółkę kosztów z tytułu składek ubezpieczeniowych mogłaby zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, bez ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.; dalej: „updop”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

  - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

  - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

  - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

  - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

  - został właściwie udokumentowany,

  - wydatków, których zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stwierdzenie, że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu. Powołany przepis wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła – należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 49 updop,

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 49a updop,

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka zawarła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowy leasingu operacyjnego - zgodnie z art. 17b ust. 1 updop - oraz najmu samochodów osobowych. W przeważającej części są to pojazdy o wartości przekraczającej 150 tys. zł netto. Ww. samochody osobowe są następnie podnajmowane klientom Wnioskodawcy, co stanowi przedmiot jego działalności, z której osiąga przychody podatkowe. W skład czynszu klientów Spółki wchodzą opłaty związane z leasingiem, ubezpieczeniem oraz marża Wnioskodawcy. Wnioskodawca świadczy usługi najmu długoterminowego (minimum 2-miesięczny) na rzecz wyłącznie podatników podatku od wartości dodanej w różnych krajach Unii Europejskiej. Zgodnie z umową leasingu, to finansujący jest zobowiązany do ubezpieczenia samochodów, jednak ciężar ekonomiczny tego świadczenia spoczywa na Spółce. Wnioskodawca jest zwolniony z obowiązku prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), ponieważ opisane przekazywanie przez Spółkę samochodów (które są przedmiotem umów leasingu samochodów) do odpłatnego używania klientom, dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Brak obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy o VAT.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a updop, w związku z czym, czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi/najmowanymi samochodami osobowymi, które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że choć zgodnie z umową leasingu, to finansujący jest zobowiązany do ubezpieczenia samochodów, to jednak ciężar ekonomiczny tego świadczenia spoczywa na Spółce. Zatem, to Spółka de facto ponosi ekonomiczny ciężar ubezpieczenia samochodów.

Ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy podmiotów faktycznie uiszczających składki ubezpieczeniowe. W przypadku, gdy zgodnie z umową leasingu/najmu ciężar ponoszenia składek na ubezpieczenie samochodu spoczywa na leasingobiorcy/najemcy, leasingobiorca/najemca zobowiązany jest do stosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49 updop. Leasingobiorcą/najemcą w niniejszej sprawie jest Wnioskodawca, w związku z czym Wnioskodawca będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia wynikającego z ww. przepisu.

Odnosząc się natomiast do kwestii stosowania cytowanego powyższej art. 16 ust. 1 pkt 49a updop zauważyć należy, że podmiotem ponoszącym opłaty wynikające z umów leasingu/najmu samochodów osobowych jest w niniejszej sprawie Wnioskodawca, w związku z czym Wnioskodawca będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49a updop.

Późniejsze oddawanie przez Wnioskodawcę samochodów do odpłatnego używania podmiotom trzecim jest natomiast odrębną czynnością, dla której należy wywodzić odrębne skutki podatkowe. Jak wynika z wniosku, opłaty związane z leasingiem/najmem i ubezpieczeniem oraz marża Wnioskodawcy, wchodzą w skład czynszu klientów Spółki płaconego na rzecz Wnioskodawcy. Podnajmowanie samochodów podmiotom trzecim nie zmienia w niniejszej sprawie faktu, że Wnioskodawca ponosi opłaty uzyskane z tytułu umów leasingu/najmu samochodów.

Literalne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 49 i 49a updop nie pozwala na to, aby z faktu udostępniania innym podmiotom leasingowanych/najmowanych przez Spółkę samochodów wywodzić tezy, że Spółka nie jest spółką ponoszącą opłaty z tytułu umów leasingu/najmu, które to opłaty są ograniczone w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie powyższej regulacji. Fakt przenoszenia ponoszonych wydatków na klienta jest w tym wypadku bez wpływu na stosowania tego przepisu.

Nie można również uznać, że wykładnia celowościowa przedmiotowych regulacji prowadzi do wniosków, że ograniczenia z art. 16 ust. 1 pkt 49 i 49a updop nie znajdą w omawianym przypadku zastosowania. Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159): „W projekcie zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat z tytułu używania samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Obecnie korzystanie przez podatników z tych form wykorzystywania samochodów osobowych stanowi preferencję w stosunku do zakupu samochodu osobowego. Preferencja ta ma charakter wielopłaszczyznowy. Nie ogranicza się on bowiem jedynie do szybszego rozliczenia kosztu „nabycia” samochodu przez przedsiębiorcę. Korzyść ta związana jest również z możliwością pełnego podatkowego rozliczenia takich kosztów. Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. (…) W tym zakresie projekt przewiduje odpowiednie rozciągnięcie ograniczenia stosowanego obecnie do odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego na inne formy korzystania z samochodu osobowego”.

Z powyższego uzasadnienia nie wynika uzależnienie zastosowania omawianego ograniczenia od faktu, czy podatnik „fizycznie” wykorzystuje samochód we własnej działalności gospodarczej, czy też w ramach działalności udostępnia go na rzecz innego podmiotu. Niewątpliwie, Spółka jest podmiotem ponoszącym opłaty z tytułu leasingu/najmu samochodów osobowych na rzecz innych podmiotów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podsumowując, w ocenie tut. organu nie można zaakceptować stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanej we wniosku sytuacji, nie znajdzie zastosowana art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a updop, w związku z czym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania w koszty uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z leasingowanymi samochodami osobowymi, tj. całości opłat leasingowych, całości składek ubezpieczeniowych oraz całości opłat z tytułu kosztów używania samochodów osobowych które to samochody następnie przekazuje swoim klientom do odpłatnego korzystania na podstawie umowy najmu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Sądu wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast Organ mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).