Temat interpretacji
Dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz poszczególnych składników obiektu (silosów metalowych, przenośników zboża tj. redlerów, podnośników kubełkowych, kosza przyjęciowego zboża, szafy sterowniczej, suszarni, czyszczalni) jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych właściwych dla każdego z tych urządzeń z osobna.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
8 marca 2023 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz poszczególnych składników obiektu (silosów metalowych, przenośników zboża tj. redlerów, podnośników kubełkowych, kosza przyjęciowego zboża, szafy sterowniczej, suszarni, czyszczalni) jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych właściwych dla każdego z tych urządzeń z osobna.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Spółka prowadzi działalność polegającą głównie na obrocie płodami rolnymi oraz produktami niezbędnymi do produkcji rolnej. Współpracuje z rolnikami oraz przedsiębiorstwami przetwarzającymi płody rolne, tj. przede wszystkim pszenicę, kukurydzę i rzepak. Główne PKD to 46.21.Z.
Spółka w dniu 27 lutego 2023 r. zakończyła inwestycję polegającą na „Budowie kompleksu magazynowego na zboże” pod adresem K. (…). Spółka jako inwestor zawarła umowę dotyczącą wykonania kompleksu magazynowego obejmującego zespół 7 silosów przeznaczonych do magazynowania ziarna wraz z urządzeniami do czyszczenia, suszenia, odbierania i zasypywania ziarna.
Na podstawie odrębnej umowy spółka zleciła innemu wykonawcy przygotowanie odpowiedniego podłoża (fundamentu), tj. wszelkich prac ziemnych, betonowych. Do wykonanych fundamentów umocowano silosy, suszarnię, czyszczalnię, przenośniki zboża (redlery), podnośniki kubełkowe, kosz przyjęciowy zboża i wszystkie pozostałe urządzenia za pomocą kotew chemicznych. Technicznie polega to na wierceniu otworów w fundamentach, wlaniu masy chemicznej gwarantującej wytrzymałość, wkręceniu kołków, zamocowaniu urządzeń, przykręceniu nakrętek. Jest to najlepszy sposób mocowania silosów gwarantujący możliwość demontażu urządzeń, kiedy zajdzie taka potrzeba.
Tym samym zatem urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlerów), podnośników kubełkowych, koszy przyjęciowych zboża i wszystkich pozostałych urządzeń, nie będą w sposób trwały związane z fundamentem, a fundament w razie potrzeby może być wykorzystany do innych celów, np. do posadowienia na nich innego magazynu lub nowych zbiorników, jeśli poprzednie ulegną zużyciu.
Poszczególne składniki obiektu - silosy z blachy ocynkowanej, przenośniki zboża (redlery), podnośniki kubełkowe, kosz przyjęciowy zboża, suszarnia, czyszczalnia, szafa sterownicza oraz pozostałe urządzenia nie są ze sobą integralnie powiązane i mogą funkcjonować odrębnie.
Przykładowo przenośniki zbożowe, podnośniki kubełkowe czy kosz przyjęciowy można będzie również zastosować do przeładunku zboża w jakimkolwiek innym miejscu (magazynie itp.). To samo dotyczy suszarni zboża, czyszczalni oraz sterowni. Urządzenia wskazane we wniosku nie są również trwale związane z fundamentem. Mogą stanowić samodzielne środki trwałe. W przypadku demontażu poszczególne urządzenia można odłączyć bez uszkodzenia obiektu jako całości, jak również składających się na ten obiekt urządzeń.
W związku z powyższym Wnioskodawca ww. składniki obiektu zakwalifikował do następujących rodzajów środków trwałych:
1.3 silosy lejowe, 2 silosy płaskodenne, 3 zbiorniki operacyjne - KŚT 604 - zbiorniki naziemne stalowe;
2.podnośniki kubełkowe, przenośniki łańcuchowe, połączenia technologiczne, ślimaki krążące - KŚT 643 - przenośniki ogólnego zastosowania;
3.wentylatory przewietrzające - KŚT 651- urządzenia wentylacyjne;
4.mikroprocesorowy układ pomiaru temperatury - KŚT 800 - pozostałe samodzielne narzędzia, sprzęt i przyrządy techniczne, aparaty kontrolno-pomiarowe, sprawdziany itp. przedmioty;
5.suszarnia zboża - KŚT 595 - maszyny i urządzenia omłotowe, suszarnie i urządzenia pomocnicze;
6.szafy sterownicze - KŚT 611 - urządzenia nastawcze prądu zmiennego i stałego;
7.kontener sterowni - KŚT 806 - kioski, budki, baraki, domki kempingowe itp.;
8.czyszczalnia bębnowa - KŚT 596 - maszyny i urządzenia do czyszczenia, sortowania i zaprawiania ziemiopłodów;
9.kosz przyjęciowy - KŚT 604 - zbiorniki naziemne stalowe;
10.instalacja odgromowa - KŚT 663 - urządzenia przeciwpożarowe;
11.wiata nad koszem oraz wagą - KŚT 291 - pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej niesklasyfikowane;
12.fundamenty - KŚT 291 - pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej niesklasyfikowane.
Pytanie
Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz poszczególnych składników obiektu (silosów metalowych, przenośników zboża tj. redlerów, podnośników kubełkowych, kosza przyjęciowego zboża, szafy sterowniczej, suszarni, czyszczalni) jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych właściwych dla każdego z tych urządzeń z osobna?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno fundamenty jak i pozostałe urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlerów), podnośników kubełkowych, kosza przyjęciowego zboża, suszarni i czyszczalni mogą stanowić odrębne środki trwałe i można zastosować do każdego z nich z osobna odpowiednie stawki amortyzacji wynikające z Klasyfikacji Środków Trwałych.
Z treści przepisu art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.
Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.
Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.
Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.
Z uwagi na to, że poszczególne składniki majątku obiektu nie są trwale powiązane ze sobą oraz z fundamentem i w przypadku demontażu można je odłączyć bez uszkodzenia obiektu jak również składających się na ten obiekt urządzeń. Fundament oraz poszczególne urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlerów), podnośników kubełkowych, kosza przyjęciowego, szafy sterowniczej, suszarni, czyszczalni zboża mogą stanowić odrębne środki trwałe.
Ze względu na brak trwałego związania poszczególnych urządzeń z fundamentem, a tym samym z gruntem zasadne jest przyjęcie, że fundamentu oraz poszczególnych urządzeń nie należy traktować jako całości i amortyzować jedną stawką amortyzacyjną np. według rodzaju 108 Klasyfikacji Środków Trwałych (Budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa).
W ocenie Wnioskodawcy zasadne jest zastosowanie do fundamentów jako odrębnego środka trwałego stawki amortyzacji według rodzaju 291 Klasyfikacji Środków Trwałych tj. 4,5%. Natomiast w odniesieniu do urządzeń w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlery), podnośnika kubełkowego, kosza przyjęciowego zboża i wszystkich pozostałych urządzeń należałoby potraktować je jako odrębne środki trwałe i zastosować odpowiednie stawki wynikające z grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych „Urządzenia techniczne” w odniesieniu do poszczególnych urządzeń, tj. w odniesieniu do silosów z blachy - rodzaj 604 (zbiorniki stalowe), w odniesieniu do szafy sterowniczej - rodzaj 611 (Urządzenia nastawcze prądu zmiennego i stałego), w odniesieniu do przenośników zboża (redlerów) - rodzaj 643 (Przenośniki ogólnego zastosowania), itd.
Amortyzacji podlegają m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Budynki i lokale należą do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynkami są obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach. Klasyfikacja Środków Trwałych przyjmuje definicję budynku z ustawy - Prawo budowlane. Jedną z charakterystycznych cech tej definicji jest to, że budynek musi być trwale związany z gruntem. Urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlery), podnośnika kubełkowego, kosza przyjęciowego zboża i wszystkich pozostałych urządzeń nie będą w sposób trwały związane z fundamentem, a fundament w razie potrzeby może być wykorzystany do innych celów.
Urządzenia nie będą w sposób trwały związane z gruntem. Wobec tego nie możemy ich uznać za budynek. Za budynek nie możemy również uznać samego fundamentu. Nie jest on wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz nie posiada dachu. Nie można fundamentu oraz urządzeń związanych z silosami amortyzować jako całości.
Dodać należy, iż w przedmiotowej sprawie została już wydana interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0115-KDIT3.4011.370.2017.2.PSZ Amortyzacja środków trwałych z dnia 19 stycznia 2018 r., która potwierdza stanowisko Wnioskodawcy.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.
Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.
Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
-został właściwie udokumentowany,
-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Jak wynika zatem z powyższego, kosztem uzyskania przychodów mogą być również odpisy amortyzacyjne.
Jak wskazuje art. 16a ust. 1 ww. ustawy:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:
-zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, musi zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
-stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,
-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
-nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.
Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.
Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.
Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.
Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
W myśl art. 16d ww. ustawy:
1. Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
2. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.
Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ww. ustawy:
Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.
Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.
Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 459).
Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu: Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.
Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy Spółce przysługuje prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz poszczególnych składników obiektu (silosów metalowych, przenośników zboża tj. redlerów, podnośników kubełkowych, kosza przyjęciowego zboża, szafy sterowniczej, suszarni, czyszczalni) jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych właściwych dla każdego z tych urządzeń z osobna.
Z opisu sprawy wynika, że Spółka 27 lutego 2023 r. zakończyła inwestycję polegającą na „Budowie kompleksu magazynowego na zboże”. Spółka jako inwestor zawarła umowę dotyczącą wykonania kompleksu magazynowego obejmującego zespół 7 silosów przeznaczonych do magazynowania ziarna wraz z urządzeniami do czyszczenia, suszenia, odbierania i zasypywania ziarna. Na podstawie odrębnej umowy spółka zleciła innemu wykonawcy przygotowanie odpowiedniego podłoża (fundamentu), tj. wszelkich prac ziemnych, betonowych. Do wykonanych fundamentów umocowano silosy, suszarnię, czyszczalnię, przenośniki zboża (redlery), podnośniki kubełkowe, kosz przyjęciowy zboża i wszystkie pozostałe urządzenia za pomocą kotew chemicznych.
Wnioskodawca wskazuje, że poszczególne składniki obiektu - silosy z blachy ocynkowanej, przenośniki zboża (redlery), podnośniki kubełkowe, kosz przyjęciowy zboża, suszarnia, czyszczalnia, szafa sterownicza oraz pozostałe urządzenia nie są ze sobą integralnie powiązane i mogą funkcjonować odrębnie. Urządzenia wskazane we wniosku nie są również trwale związane z fundamentem. Mogą stanowić samodzielne środki trwałe. W przypadku demontażu poszczególne urządzenia można odłączyć bez uszkodzenia obiektu jako całości, jak również składających się na ten obiekt urządzeń.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że fundament oraz poszczególne składniki obiektu (silosy metalowe, przenośniki zboża tj. redlery, podnośniki kubełkowe, kosz przyjęciowy zboża, szafa sterownicza, suszarnia, czyszczalnia) stanowią odrębne środki trwałe w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT. W konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do odrębnej amortyzacji ww. środków trwałych z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych zawartych w Załączniku 1 do ustawy o CIT i właściwych dla każdego z tych obiektów i urządzeń z osobna.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Nadmienia się, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany środek trwały podlega odpowiedniej klasyfikacji, gdyż to podatnik jest osobą, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Dotyczy to również ustalenia, czy w wyniku podjętych przez niego działań został wytworzony, jeden, czy też kilka środków trwałych.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).