Temat interpretacji

Wyrób węglowy, który Spółdzielnia zużywa w celach opałowych, nie korzysta w całości ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym. W tej bowiem sytuacji Wnioskodawca jako Spółdzielnia korzysta ze zwolnienie wynikającego z art. 31a ust.2 pkt 3 ustawy w zakresie zużycia wyrobów węglowych na cele ogrzania gospodarstw domowych. Natomiast nie może skorzystać z przedmiotowego zwolnienia w zakresie zużycia wyrobów węglowych celem ogrzania lokali użytkowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2012 r. (data wpływu 22 maja 2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 02 sierpnia 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia wyrobów węglowych zakupionych do celów opałowych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2012 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 02 sierpnia 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia wyrobów węglowych zakupionych do celów opałowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia Mieszkaniowa jest bardzo małym podmiotem gospodarczym zrzeszającym 24 członków w tym dwóch prawnych. W skład nieruchomości Spółdzielni wchodzą m. innym: dwa dwunastorodzinne budynki mieszkalne i lokalna kotłownia opalana węglem kamiennym asortymentu eko-groszek lub ekoret W budynkach znajdują się 22 lokale mieszkalne i 2 lokale użytkowe, adaptowane z byłych lokali mieszkalnych. Wszystkie lokale zajmowane są na prawach spółdzielczych własnościowych. Kotłownia służy tylko i wyłącznie do zaopatrywania w energię cieplną powyższych budynków i z ciepła wytworzonego nie korzysta żaden inny odbiorca. Lokale mieszkalne służą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych spółdzielców, stanowią centrum życiowe dla ich rodzin i prowadzonych przez nich gospodarstw domowych. Należy podkreślić, iż specyfika prowadzonej działalności gospodarczej przez spółdzielnie mieszkaniowe, sprowadza się do bez wynikowej działalności gospodarczej, mającej wyraz w art. 6 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych - wyrok SN z dnia 11.01.2006 r. sygn. II CSK 30/05. Tak więc spółdzielnia mieszkaniowa nie jest typowym przedsiębiorstwem nastawionym na generowanie zysku, u podłoża działalności spółdzielni mieszkaniowej leży realizacja zadań, celów o społecznym charakterze w postaci zaspokajania potrzeb mieszkaniowych spółdzielców i ich rodzin (art. 1 ust 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych), z czym nierozerwalnie wiąże się konieczność zapewnienia gospodarstwom domowym zaopatrzenia w wodę, energię elektryczną, energię cieplną.

W sytuacji kiedy Spółdzielnia Mieszkaniowa, zobowiązana byłaby do uiszczania w cenie zakupu wyrobów węglowych akcyzy, to automatycznie spowoduje wzrost opłat eksploatacyjnych , a więc ciężar ekonomiczny objęcia wyrobów węglowych akcyzą spocząłby na członkach w/w Spółdzielni.

Nie bez znaczenia jest również treść art. 3 prawa spółdzielczego, które stanowi, iż majątek spółdzielni jest prywatną własnością jej członków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wobec powyższego czy Spółdzielnia w jednym przypadku jako właściciel budynków, w drugim jako zarządca powierzony, zakupując wyroby węglowe w celu wykorzystania ich jak powyżej, winna uiszczać na rzecz pośredniczącego podmiotu węglowego cenę z uwzględnieniem akcyzy, czy też zakup wyrobów węglowych korzysta, na podstawie art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym (zwaną dalej ustawą), ze zwolnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wobec przedstawionego powyżej stanu faktycznego Spółdzielnia Mieszkaniowa, stoi na stanowisku, iż zakupywane przez Spółdzielnię wyroby węglowe na potrzeby ogrzewania własnych zasobów mieszkaniowych, korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy, albowiem de facto zużywane są i będą głównie przez gospodarstwa domowe, co wypełnia przesłanki dyspozycji tegoż przepisu jako zwolnienia przedmiotowego. Cel przepisu jest osiągnięty, gdyż choć kupującym wyrób węglowy jest spółdzielnia mieszkaniowa jako osobny podmiot prawa, to jednak ów wyrób węglowy zużywany jest na potrzeby mieszkańców tych dwóch budynków wielolokalowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn.zm.) zwanej dalej ustawą, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W poz. 19 ww. załącznika pod kodem ex CN 2701 wymieniono węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych. Zaś w poz. 21 ww. załącznika pod kodem ex CN 2704 00 wymieniono koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych.

Wobec powyższego wyroby o kodzie CN 2701 i CN 2704 przeznaczone do celów opałowych jak wynika z cyt. wyżej poz. 19 i 21 załącznika nr 1 do ustawy są wyrobami akcyzowymi w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 9a ust. 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych;
3. dostawa wewnątrzwspólnotowa wyrobów węglowych;
4. import wyrobów węglowych;
5. eksport wyrobów węglowych;
6. użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych;
7. użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
8. powstanie ubytków wyrobów węglowych.

W myśl art. 9a ust. 2 ustawy, za sprzedaż wyrobów węglowych uznaje się ich:

1. sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
2. zamianę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
3. wydanie w zamian za wierzytelności;
4. wydanie w miejsce świadczenia pieniężnego;
5. darowiznę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
6. wydanie w zamian za dokonanie określonej czynności;
7. przekazanie lub wykorzystanie na potrzeby reprezentacji albo reklamy;
8. przekazanie przez podatnika na potrzeby osobiste podatnika, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, a także zatrudnionych przez niego pracowników oraz byłych pracowników;
9. użycie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym na podstawie art. 9a ust.1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 9 ustawy przedmiotem opodatkowania akcyzą jest m.in. użycie wyrobów węglowych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z ust. 3 ww. artykułu, jeżeli w stosunku do wyrobów węglowych powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, to nie powstaje obowiązek podatkowy na podstawie innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

Obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży wyrobów węglowych na terytorium kraju, zgodnie z art. 10 ust. 1a ustawy, powstaje z dniem wydania wyrobów węglowych, w tym także przewoźnikowi, a w przypadkach, o których mowa w art. 9a ust. 2 pkt 2-9, z dniem wykonania tych czynności. Jeżeli sprzedaż wyrobów węglowych jest potwierdzona fakturą, obowiązek podatkowy, w myśl art. 10 ust. 1b ustawy, powstaje z dniem wystawienia faktury, nie później niż w 7. dniu od dnia wydania wyrobów węglowych.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy, podmiotem zużywającym jest podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia.

Opodatkowując co do zasady użycie wyrobów węglowych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej ustawodawca przewidział w art. 31a ustawy szereg zwolnień od akcyzy.

I tak na podstawie art. 31a ust. 2 ustawy zwalnia się od akcyzy wyroby węglowe zużywane:

1. w procesie produkcji energii elektrycznej;
2. w procesie produkcji wyrobów energetycznych;
3. przez gospodarstwa domowe, organy administracji publicznej, jednostki Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, podmioty systemu oświaty o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), żłobki i kluby dziecięce, o których mowa w ustawie z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 (Dz. U. Nr 45, poz. 235, Nr 131, poz. 764 i Nr 171, poz. 1016), podmioty lecznicze, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654, Nr 149, poz. 887, Nr 174, poz. 1039 i Nr 185, poz. 1092), jednostki organizacyjne pomocy społecznej, o których mowa w art. 6 pkt 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.), organizacje, o których mowa w art. 3ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536, z późn. zm.);
4. do przewozu towarów i pasażerów koleją;
5. do łącznego wytwarzania ciepła i energii elektrycznej;
6. w pracach rolniczych, ogrodniczych, w hodowli ryb, oraz w leśnictwie;
7. w procesach mineralogicznych, elektrolitycznych i metalurgicznych oraz do redukcji chemicznej; procesy mineralogiczne oznaczają procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI 26 produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej (Dz. Urz. UE L 293 z 24.10.1990, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 02, t. 04, str. 177, z późn. zm.);
8. przez zakłady energochłonne do celów opałowych;
9. przez podmioty gospodarcze, w których wprowadzone zostały w życie systemy prowadzące do osiągania celów dotyczących ochrony środowiska lub do podwyższenia efektywności energetycznej.

Wykładnia art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy, prowadzi do wniosku, że warunkiem zasadności zastosowania zwolnienia do wyrobów węglowych przeznaczonych do celów opałowych, jest ich docelowe zużywanie przez podmioty wskazane w tym przepisie, a więc m.in. przez gospodarstwa domowe. A contrario, zwolnienie na podstawie powyższej regulacji, nie odnosi się do wyrobów węglowych zużywanych przez inne podmioty niż wymienione w tej normie prawnej. Warunkiem zwolnienia, zgodnie z art. 31a ust. 4 ustawy jest prowadzenie ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w ust. 2 pkt 3.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym wszelkiego rodzaju przywileje podatkowe są odstępstwem od jednej z głównych zasad podatkowych - zasady sprawiedliwości podatkowej - przejawiającej się w powszechności opodatkowania oraz równości podatkowej. Zatem rzeczą zupełnie wyjątkową jest sytuacja, w której pewna grupa podmiotów korzysta z uprawnień, których nie posiada większość. Z powyższego wynika, że wszelkiego rodzaju uprzywilejowanie w systemie prawa podatkowego jako wyjątek, odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) nie może być oderwane od zasad wykładni gramatycznej i odbywać się według wykładni rozszerzającej. Zasadą jest bowiem, jak to sformułowano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997r. (III RN 22/97 - OSNAPU 1998 nr 5 poz. 142), ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe. Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z linią orzeczniczą sądów administracyjnych przepisy prawa podatkowego należy interpretować ściśle, zaś ich wykładnia rozszerzająca jest niedopuszczalna. Wszelkiego rodzaju ulgi podatkowe mają charakter ściśle określony. W szczególności zatem przepisy dotyczące ulg, będące odstępstwem od zasady płacenia podatków, nie powinny być interpretowane rozszerzająco (por. wyrok NSA z dnia 17 lipca 2002r. syg. akt I SA/Wr 469/00).

W świetle art. 1 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t. j. Dz. U. z 2003 Nr 119, poz. 11 ze zm.), celem spółdzielni mieszkaniowej () jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, przez dostarczanie członkom samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, a także lokali o innym przeznaczeniu.

Ustawa nie zawiera jednak definicji legalnej pojęcia gospodarstwo domowe. Odwołać należy się zatem do jego znaczenia językowego. Z Małego słownika j. polskiego, wydawnictwo naukowe PWN Warszawa 1999, str. 231 wynika, iż gospodarstwo to m.in. posiadłość wiejska obejmująca grunty i zabudowania, natomiast domowy - str. 144 - to w szczególności odnoszący się do domu. Dom to pomieszczenia mieszkalne, miejsce stałego zamieszkania jak i ogół spraw, obowiązków rodzinnych domowych, gospodarstwo domowe. Gospodarstwo domowe to przede wszystkim pomieszczenia mieszkalne (służy jako miejsce stałego zamieszkania, w którym koncentruje się ogół spraw, obowiązków rodzinnych domowych). Podmiot korzystający ze zwolnienia w trybie art. 31a ust. 1 pkt 1 ustawy, zobligowany jest zatem nadać nabytym wyrobom węglowym określone przeznaczenie, tj. w rozpatrywanym przypadku muszą być one zużyte przez gospodarstwo domowe (generalnie przez pomieszczenia mieszkalne). Istotna jest zatem tożsamość podmiotu korzystającego ze zwolnienia oraz gospodarstwa domowego. Upraszczając rozpatrywane zagadnienie, podmiot korzystający ze zwolnienia musi posiadać tytuł prawny do pomieszczeń mieszkalnych żeby spełnić warunek wskazany w art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy. Podmiot nabywający wyroby węglowe w celu zużycia ich w zwolnieniu deklaruje w dokumencie dostawy to przeznaczenie. Gdy ww. tożsamość nie będzie zachowana podmiot nabywający wyroby węglowe będzie wyłącznie dostarczał wyprodukowane ciepło do różnego rodzaju odbiorców, a nie zużywał je w określonym w dokumencie dostawy celu.

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółdzielnia posiada kotłownię lokalną opalaną węglem kamiennym asortymentu ekogroszek lub ekoret. Spółdzielnia zrzesza 24 członków, w tym 2 będących osobami prawnymi. Jak wskazał Wnioskodawca w budynkach znajdują się 22 lokale mieszkalne i 2 lokale użytkowe. Kotłownia obsługuje wyłącznie budynki wchodzące w skład Spółdzielni. Węgiel zużywany jest do celów opałowych gospodarstw domowych członków Spółdzielni i lokali użytkowych. Na tym tle Spółdzielnia powzięła wątpliwość dotyczącą zastosowania zwolnienia na podstawie art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy.

Mając na uwadze opis zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że wyrób węglowy, który Spółdzielnia zużywa w celach opałowych, nie korzysta w całości ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym. W tej bowiem sytuacji Wnioskodawca jako Spółdzielnia korzysta ze zwolnienie wynikającego z art. 31a ust.2 pkt 3 ustawy w zakresie zużycia wyrobów węglowych na cele ogrzania gospodarstw domowych. Natomiast nie może skorzystać z przedmiotowego zwolnienia w zakresie zużycia wyrobów węglowych celem ogrzania lokali użytkowych.

Zatem odnosząc się do przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego przez Wnioskodawcę, w którym wskazał, iż w zasobach Spółdzielni występują 2 lokale użytkowe, wyrób węglowy zużyty w celach opałowych do wyprodukowania energii cieplnej dostarczonej do tych lokali, nie uprawnia do zastosowania zwolnienia. Wnioskodawca winien nabywać wyroby węglowe na cele opałowe do wyprodukowania energii cieplnej dla lokali użytkowych na zasadach ogólnych z akcyzą zapłaconą w cenie wyrobów. Obowiązek opodatkowania wyrobów w tym przypadku ciąży na podmiocie sprzedającym Wnioskodawcy wyrób węglowy.

Niezależnie od powyższego należy zastrzec, iż według powołanego uprzednio art. 9a ust. 1 pkt 6 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Należy podkreślić, iż w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji, Organ dokonał oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, natomiast nie dokonuje jakichkolwiek własnych ustaleń faktycznych związanych z postępowaniem podatkowym, o którym mowa w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Bowiem wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza granice rozpoznawania danej sprawy i jest rozpatrywany zgodnie z Rozdziałem 1a Działu II Ordynacji podatkowej, który nie przewiduje w tym trybie prowadzenia postępowania podatkowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego.

Ponadto należy w tym miejscu dodatkowo wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zaistniałego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, jak również w przypadku ustalenia w toku prowadzonego postępowania podatkowego odmiennego stanu faktycznego niż przedstawiony we wniosku udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 218 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi