Temat interpretacji

Podatek akcyzowy w zakresie zwolnienia od akcyzy nabytego alkoholu etylowego całkowicie skażonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1708/14 stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. () reprezentowanej przez pełnomocnika radcę prawnego Pana (), przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2013 r. (data wpływu 11 kwietnia 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy nabytego alkoholu etylowego całkowicie skażonego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy nabytego alkoholu etylowego całkowicie skażonego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi m.in. sprzedaż hurtową wyrobów chemicznych. Zainteresowany nie jest zarejestrowany na potrzeby podatku akcyzowego, nie prowadzi składu podatkowego, nie jest zarejestrowanym odbiorcą. Obecnie Wnioskodawca rozważa poszerzenie działalności o produkcję i sprzedaż wyrobów kosmetycznych. Zainteresowany zamierza produkować wyroby kosmetyczne wykorzystując w tym procesie m.in. alkohol skażony środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (dalej: alkohol całkowicie skażony).

Z uwagi na fakt, że ewentualne rozpoczęcie produkcji może mieć miejsce w drugiej połowie roku 2013 r. Wnioskodawca ma wątpliwość co do możliwości skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, w związku ze zmianą Załącznika nr 1 do rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 (dalej: Rozporządzenie) rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 162/2013 z dnia 21 lutego 2013 r. (dalej: Rozporządzenie zmieniające).

W celu zminimalizowania ryzyka zakupu wyrobów niskiej jakości, Spółka planuje zaopatrywać się w alkohol całkowicie skażony poprzez:

1. nabycie od podmiotów krajowych, dokonujących skażenia tego alkoholu na terytorium Polski według procedury wspólnej dla wszystkich państw członkowskich lub jednej z dodatkowych procedur wskazanej przez dowolne państwo członkowskie (np. Węgry) w Załączniku do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym,
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe od podmiotów zagranicznych skażających alkohol etylowy zgodnie z procedurami dodatkowymi państwa, w którym podmioty te dokonują skażenia według zasad wynikających z przepisów Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym.

W celu zachowania prawidłowości procedury skażenia alkoholu etylowego, do skażenia alkoholu etylowego używane będą jedynie substancje wskazane w Załączniku do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy alkohol całkowicie skażony nabyty w sposób przedstawiony w zdarzeniu przyszłym, tj.:

1. od podmiotu krajowego dokonującego wcześniejszego skażenia tego alkoholu etylowego w Polsce w sposób przewidziany przez dowolne państwo członkowskie w Załączniku do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym, lub
2. od podmiotu zagranicznego dokonującego wcześniejszego skażenia tego alkoholu na terytorium państwa członkowskiego zgodnie z procedurą przewidzianą dla tego państwa członkowskiego wynikającą z Załącznika do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym

będzie korzystać ze zwolnienia przewidzianego w przepisach art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, alkohol nabyty w sposób wskazany w zdarzeniu przyszłym będzie korzystać ze zwolnienia przewidzianego w przepisach art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym niezależnie od sposobu jego nabycia, podmiotu dokonującego skażenia oraz kraju, w którym skażenie jest dokonywane. Dla możliwości zastosowania zwolnienia wskazanego powyżej istotne jest jedynie czy skażenie zostało dokonane przy wykorzystaniu środków i w proporcjach wskazanych przez dowolne państwo członkowskie w Załączniku do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym.

Potwierdza to brzmienie art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, zgodnie z którym zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importowany, nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na terytorium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej, środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.

W związku z powyższym, ze wskazanego zwolnienia będzie korzystać alkohol etylowy całkowicie skażony nabyty przez Zainteresowanego:

1. od podmiotu krajowego dokonującego wcześniejszego skażenia tego alkoholu etylowego w Polsce w sposób przewidziany przez dowolne państwo członkowskie w Załączniku do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym, lub
2. od podmiotu zagranicznego dokonującego wcześniejszego skażenia tego alkoholu na terytorium państwa członkowskiego zgodnie z procedurą przewidzianą dla tego państwa członkowskiego wynikającą z Załącznika do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym.

Zaprezentowane stanowisko potwierdzają również prezentowane poniżej interpretacje indywidualne prawa podatkowego:

1. z dnia 12 czerwca 2009 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPP3/443-30/09-2/TK),
2. z dnia 19 listopada 2010 r. wydana przez Ministra Finansów (sygn. AE3/8012/7/FLL/2010/5021),
3. z dnia 17 maja 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-207/11-4/KB),
4. z dnia 12 września 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-867/11-2/SM).

W dniu 5 lipca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP3/443-26/13-2/TK, w której stwierdził, że stanowisko w zakresie określonym w części a) pytania jest nieprawidłowe natomiast w zakresie określonym w części b) pytania jest prawidłowe.

Pismem z dnia 15 lipca 2013 r. (data wpływu 18 lipca 2013 r.) Wnioskodawca, reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego Pana (), wystąpił z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, wnosząc o zmianę interpretacji indywidualnej nr ILPP3/443-26/13-2/TK z dnia 5 lipca 2013 r. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 9 sierpnia 2013 r., nr ILPP3/443/W-6/13-2/TW (skutecznie doręczonym w dniu 12 sierpnia 2013 r.), w którym stwierdzono, że brak jest podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

W dniu 13 września 2013 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2013 r. nr ILPP3/443-26/13 -2/TK.

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1381/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę na interpretację indywidualną z dnia 5 lipca 2013 r. nr ILPP3/443-26/13-2/TK.

Na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1381/13 Strona wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1708/14 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1381/13 oraz zaskarżoną interpretację z dnia 5 lipca 2013 r. nr ILPP3/443-26/13-2/TK.

W dniu 5 września 2016 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynął prawomocny wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1708/14. W dniu 19 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu dokonał zwrotu akt sprawy.

W uzasadnieniu ww. orzeczenia Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym alkoholu etylowego na szczeblu wspólnotowym reguluje Dyrektywa Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych (Dz. U. L 316 z 31 października 1992 r., str. 21).

Zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a) dyrektywy państwa członkowskie zwalniają produkty objęte niniejszą dyrektywą z ujednoliconego podatku akcyzowego na warunkach, które zostaną przez nie określone w celu zagwarantowania prawidłowego uczciwego stosowania takich zwolnień oraz zapobiegania wszelkim ewentualnym wypadkom uchylania się, omijania lub naruszania tych przepisów gdy produkty te są rozprowadzane w postaci alkoholu całkowicie denaturowanego (skażonego) zgodnie z wymogami każdego państwa członkowskiego, przy czym wymogi takie muszą być należycie podane do wiadomości i zaakceptowane zgodnie z ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

Na podstawie tego przepisu Komisja wydała rozporządzenie nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego (Dz. U. L. 288 z dnia 22 listopada 1993 r.), w którym zawarto listę dopuszczalnych procedur skażania wskazanych przez poszczególne państwa członkowskie.

Powyższe regulacje unijne zostały przez Polskę implementowane do porządku krajowego w ramach art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 r., który stanowi, że zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importowany nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na terytorium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej, środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Z przedstawionych uregulowań prawnych wynika zatem, że zarówno prawodawca wspólnotowy jak i krajowy przesądził, że państwa członkowskie są zobowiązane do zastosowania zwolnienia z podatku akcyzowego alkoholu, jeżeli został on skażony całkowicie (denaturowany), zgodnie z wymogami, każdego państwa członkowskiego. Zachowany musi być jedynie obligatoryjny warunek, jakim jest dopuszczenie środka do skażenia alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji nr 3199/93.

Z dniem 1 lipca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 162/2013 z dnia 21 lutego 2013 r. zmieniające załącznik do rozporządzenia (WE) nr 3199/93 w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego (Dz. U. UE. L. 2013.49.55), w którym w pkt I załącznika wprowadzono wspólną dla wszystkich państw członkowskich procedurę całkowitego skażania alkoholu etylowego, natomiast w pkt II wskazano dodatkowe procedury skażania, stosowane w niektórych państwach członkowskich.

W preambule rozporządzenia w pkt 5 wskazano, że jedną z głównych korzyści proponowanej wspólnej procedury jest to, że ma ona zastąpić liczne procedury stosowane w sposób niezależny w różnych państwach członkowskich do celów całkowitego skażania alkoholu w celu zapobiegnięcia uchylaniu się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyciom w tej dziedzinie. W pkt 6 preambuły wskazano, że zgodnie z art. 27 ust. 3 dyrektywy 92/83/EWG każde państwo członkowskie przekazało Komisji nowy wykaz wymogów. Każdy z wykazów dotyczył wspólnej procedury skażania, a w niektórych przypadkach również innych istniejących procedur. Jeżeli chodzi o istniejące procedury, to niektóre państwa członkowskie wyraziły pragnienie zachowania ich na okres przejściowy lub bliżej nieokreślony okres czasu ze względu na szczególne wymogi techniczne.

Naczelny Sąd Administracyjny zaznaczył, że jak wynika z powyższego, jedyną zmianą dokonaną w rozporządzeniu nr 3199/93 jest wprowadzenie wspólnej dla wszystkich państw członkowskich procedury całkowitego skażania alkoholu etylowego, przy zachowaniu dodatkowych procedur skażania, stosowanych w niektórych państwach członkowskich. Przede wszystkim, zmiana ta nie modyfikuje jednak samego zwolnienia zawartego zarówno w art. 27 ust. 1 lit a) dyrektywy jak również w art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym. Nie wyłączono możliwości skażania alkoholu etylowego w oparciu o zastrzeżone przez niektóre państwa członkowskie i nie wprowadzono nakazu skażania alkoholu wyłącznie w oparciu o procedurę wspólną dla wszystkich państw członkowskich, względnie o procedurę zastrzeżoną przez dane państwo członkowskie, ale wyłącznie w tym państwie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak zastrzeżenia przez Polskę w preambule, którego dokonała Austria (pkt 10 rozporządzenia Komisji nr 3199/93) przyjmując oprócz wspólnej procedury skażania, alternatywną procedurę stosowaną już przez inne państwa członkowskie, nie wpływa na zakres zwolnienia alkoholu etylowego od akcyzy, wynikający z powołanych wyżej przepisów dyrektywy strukturalnej i polskiej ustawy akcyzowej.

Skoro nie uległy zmianie zasady opodatkowania alkoholu etylowego, w tym zasady dotyczące zwolnienia tego alkoholu od podatku akcyzowego, należy przyjąć, że nie ma uzasadnionej podstawy, by dokonywać odmiennej, od dotychczas stosowanej, interpretacji regulacji dotyczących zwolnienia alkoholu etylowego od akcyzy, jeżeli został całkowicie skażony, zgodnie z wymogami wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w doktrynie podkreśla się, że nowelizacja załącznika rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 wprowadzona z dniem 1 lipca 2013 r. ma tylko i wyłącznie charakter techniczny, nie modyfikuje samego zwolnienia zawartego w ustawie o podatku akcyzowym. Znowelizowany załącznik rozporządzenia nr 3199/93 w pkt I wprowadza wspólną dla wszystkich państw członkowskich UE procedurę całkowitego skażenia alkoholu etylowego przy wykorzystaniu europejskiej substancji skażającej, tzw. euroskażalnika, a w pkt II wskazane są metody skażania alkoholu etylowego zaakceptowane przez niektóre państwa członkowskie. Przepisy rozporządzenia wykonawczego nr 162/2013 nie mogą wpływać na zakres zwolnienia od akcyzy, jaki jest ustanowiony art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, w inny sposób niż przez zmianę katalogu procedur skażenia. Jest to akt wykonawczy, który reguluje kwestię dotyczącą wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego (por. Sz. Parulski Akcyza. Komentarz, lex/2016, art. 30 u.p.a.).

Końcowo Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że literalna wykładnia przepisów polskiej ustawy o podatku akcyzowym oraz dyrektywy strukturalnej potwierdza konieczność zwolnienia z podatku akcyzowego alkoholu skażonego dowolnym skażalnikiem określonym w przepisach UE. Zatem zarówno przed datą 1 lipca 2013 r. jak i po tej dacie spółka ma prawo nabywać w zwolnieniu od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony dowolnym skażalnikiem wskazanym w rozporządzeniu nr 3199/93, niezależnie od tego w którym kraju członkowskim doszło do skażenia. Przepisy regulujące kwestię zwolnienia od akcyzy dla alkoholu etylowego, całkowicie skażonego nie uległy zmianie po 1 lipca 2013 r. W efekcie, z uwagi na brak zmiany treści przepisów zarówno polskiej ustawy oraz przepisów dyrektywy strukturalnej nie ma podstawy by dokonywać odmiennej wykładni omawianych regulacji, od stosowanych dotychczas przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt I GSK 1708/14 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze wskazania Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawarte w wyroku z dnia 14 czerwca 2016 r. sygn. akt I GSK 1708/14, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej akcyzą, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, określenie wyroby akcyzowe oznaczają: wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W ww. załączniku nr 1 do ustawy, pod pozycją 17, z kodem CN 2207 znajduje się alkohol etylowy nieskażony o objętościowej mocy alkoholu 80% obj. lub większej; alkohol etylowy i pozostałe wyroby alkoholowe, o dowolnej mocy, skażone.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. produkcja wyrobów akcyzowych;
2. wprowadzenie wyrobów akcyzowych do składu podatkowego;
3. import wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem importu wyrobów akcyzowych wysłanych następnie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów;
4. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem nabycia wewnątrzwspólnotowego dokonywanego do składu podatkowego;
5. wyprowadzenie ze składu podatkowego, poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, wyrobów akcyzowych niebędących własnością podmiotu prowadzącego ten skład podatkowy, z wyłączeniem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, przez podmiot, o którym mowa w art. 13 ust. 3;
6. wysłanie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy importowanych wyrobów akcyzowych z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów.

W myśl art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy, zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importowany, nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na terytorium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo członkowskie Unii Europejskiej, środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowego (Dz. Urz. WE L 288 z 23.11.1993, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, str. 249, z późn. zm.), substancje skażające, które są wykorzystywane w każdym Państwie Członkowskim do celów całkowitego skażenia alkoholi, zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a dyrektywy 92/83/EWG, zostały określone w Załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Mając na uwadze tezy zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. I GSK 1708/14 z dnia 14 czerwca 2016 r., opis przedstawionego stanu sprawy oraz przytoczone wyżej przepisy, stwierdzić należy, że alkohol całkowicie skażony nabyty w sposób przedstawiony opisie zdarzenia przyszłego, tj.:

1. od podmiotu krajowego dokonującego wcześniejszego skażenia tego alkoholu etylowego w Polsce w sposób przewidziany przez dowolne państwo członkowskie w Załączniku do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym, lub
2. od podmiotu zagranicznego dokonującego wcześniejszego skażenia tego alkoholu na terytorium państwa członkowskiego zgodnie z procedurą przewidzianą dla tego państwa członkowskiego wynikającą z Załącznika do Rozporządzenia w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem zmieniającym

będzie korzystać ze zwolnienia przewidzianego w przepisach art. 30 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej interpretacji indywidualnej, tj. w dniu 5 lipca 2013 r.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu