Uzupełniająco wyjaśnia się, że dzierżawa zorganizowanej części przedsiębiorstwa, którą stanowi [] wiązała się z tym, iż Wnioskodawca przejął do korzystania i pobierania pożytków zespół składników majątkowych zdatnych do prowadzenia produkcji wyrobów alkoholowych. Aby jednak produkcja była możliwa, konieczne było zachowanie ciągłości w świadczeniu ww. usług. Dlatego też postanowiono w umowie dzierżawy zawrzeć postanowienie, zgodnie z którym Wnioskodawca dzierżawi prawa wynikające ze ww. umów.

Należy jednak wskazać, że Wnioskodawca zmierzał i zmierza do zawarcia umów we własnym imieniu lub też do doprowadzenia do cesji praw i obowiązków ze ww. umów na Wnioskodawcę. Niemniej jednak, z uwagi na wewnętrze procedury usługodawców oraz ograniczenia prawne związane z możliwością cesji, stroną niektórych wskazanych wyżej umów pozostał []. Koszty i ciężary świadczenia rzeczonych usług w oparciu o umowy, których stroną pozostał [] ponosi Wnioskodawca.

Cesją zostały objęte:

• umowa kompleksowa dostarczania paliwa gazowego [] z aneksem;
• umowa sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji [];
• umowy [] o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków [].

Wnioskodawca zawarł we własnym imieniu umowy w miejsce:

• umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego [];
• umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego [];
• umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego [] z aneksami;
• umowy na badania lekarskie [];

Jeśli zaś idzie o:

• umowę sprzedaży energii elektrycznej [];
• umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych [] z aneksem;
• umowę sprzedaży gazów technicznych w butlach lub wiązkach [],

to prawa z tych umów nie były do tej pory przedmiotem cesji ani też Wnioskodawca nie zawarł we własnym imieniu umów mających tożsamy przedmiot, co ww. trzy umowy. Koszty i ciężary świadczenia rzeczonych usług w oparciu o umowy, których stroną pozostał [] ponosi Wnioskodawca.

Ad. 2

Uszczegóławiając opis zachowanej dotychczasowej produkcji i roli, jaką pełni w niej Wnioskodawca wskazuje się, że [] jest właścicielem marki piwa []. Marka ta jest ściśle związana [].

Tradycja piwowarska związana z marką [], dlatego też celem obecnego właściciela marki [] jest ochrona marki. Elementem działań ochronnych jest między innymi zadbanie o ciągłość produkcji piw produkowanych pod marką [].

Przedwstępna umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [] przewiduje, że w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [] wchodzą m.in. składniki niematerialne obejmujące prawa do znaków towarowych, co do których Urząd Patentowy udzielił prawa ochronnego, a także prawa do produkcji i sprzedaży piw o nazwach używanych przez [], na które [] nie uzyskał ochrony, określone w załączniku numer 3 do przedwstępnej umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [].

Znakami towarowymi, o których mowa wyżej są:

• [];
• [];
• [];
• [];
• [];
• [].

Oznaczeniami słownymi/słowno-graficznymi, o których mowa wyżej są:

• [];
• [];
• [].

Jeśli dojdzie do zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [], to Wnioskodawca nabędzie m.in. ww. składniki niematerialne obejmujące prawa do znaków towarowych, co do których Urząd Patentowy udzielił prawa ochronnego, a także prawa do produkcji i sprzedaży piw o nazwach używanych przez [], na które [] nie uzyskał ochrony, określone w załączniku numer 3 do przedwstępnej umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [].

Uznano jednak, że szczególnie newralgiczny z punktu widzenia ochrony marki może być okres, w którym została podpisana przedwstępna umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jednakże nie doszło jeszcze do zawarcia umowy stanowczej. Dlatego też w umowie dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [], postanowiono wprowadzić zapis o zachowaniu dotychczasowej produkcji. Zapis ten ma zabezpieczać przed unicestwieniem marki tworzącej tradycję piwowarstwa w Polsce.

Zachowanie dotychczasowej produkcji jest wyrazem swoistej odpowiedzialności Wnioskodawcy za podtrzymanie tradycji piwowarstwa i niedopuszczenie do unicestwienia marki, która tę tradycję tworzy. Nadto, w interesie Wnioskodawcy jest zachowanie marki z uwagi na planowane nabycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa - []. Gdy bowiem dojdzie do zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to Wnioskodawca stanie się właścicielem m.in. ww. składników niematerialnych obejmujących prawa do znaków towarowych, co do których Urząd Patentowy udzielił prawa ochronnego, a także prawa do produkcji i sprzedaży piw o nazwach używanych przez [], na które [] nie uzyskał ochrony, określone w załączniku numer 3 do przedwstępnej umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [].

Zachowana produkcja dotyczy w chwili obecnej piw oznaczanych jako:

• [];
• [];
• [];
• [];
• [].

Zachowana produkcja nie wiąże się z jakimikolwiek porozumieniami, a w szczególności takimi, które określałyby jej wielkość, zasady, techniki i metody prowadzenia oraz odpowiedzialność. Istnieje jedynie umowa dzierżawy, która przewiduje, że przedmiot dzierżawy, tj. [] będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie do prowadzenia produkcji wyrobów alkoholowych, w tym w szczególności piwa oraz napojów bezalkoholowych, zgodnie z uzyskanymi przez Wnioskodawcę koncesjami i pozwoleniami, a także z zachowaniem dotychczasowej produkcji.

Wnioskodawca na podstawie umowy dzierżawy nie przejął wszystkich praw wynikających z patentów, znaków towarowych, metod produkcji, itp. Wnioskodawca zaznacza, że w celu utrzymania marki [] jedynie oznacza produkowane przez siebie piwo znakiem towarowym lub graficznym lub słowno-graficznym, który stanowi składnik zorganizowanej części przedsiębiorstwa - [].

Wnioskodawca podkreśla jednak, że:

• nie korzysta ani z metod produkcji, ani procesów produkcji, ani receptur należących do jakiegokolwiek innego podmiotu (w tym []), dlatego też piwo oznaczane ww. znakiem towarowym lub graficznym lub słowno-graficznym jest produkowane w oparciu o:
  • inne metody produkcji;
  • o inne procesy produkcji;
  • o inne receptury
  aniżeli metody produkcji, procesy produkcji i receptury posiadane lub stosowane przez inne podmioty (w tym []). Odmienności wyrażają się w szczególności w zakresie metody zacierania, systemu chmielenia na warzelni oraz leżakowni i używanych surowców;
• produkcja piwa prowadzona przez Wnioskodawcę nie odbywa się ani na rzecz, ani w imieniu [];
• [] nie udostępnił Wnioskodawcy know-how związanego z produkcją piwa;
• [] nie jest kontrahentem Wnioskodawcy z tytułu transakcji sprzedaży piwa, tj.:
  • ani nie kupuje od Wnioskodawcy piwa, ani też nie sprzedaje Wnioskodawcy piwa;
  • ani też nie zleca Wnioskodawcy produkcji jakiegokolwiek piwa;
• [] nie udostępnia (ani odpłatnie, ani nieodpłatnie) Wnioskodawcy żadnych opakowań, etykiet, butelek, etc.;
• [] nie udostępnia (ani odpłatnie, ani nieodpłatnie) jakichkolwiek surowców do produkcji piwa;
• zachowanie produkcji nie powoduje, że [] ma prawo w jakikolwiek sposób - prawnie lub faktycznie - wpływać na jakikolwiek aspekt działalności i funkcjonowania Wnioskodawcy.

Podkreśla się również, że tylko Wnioskodawca czerpie pożytki z tytułu zachowania produkcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca spełnia warunek prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo?

• pierwsza z rozlewni dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości przekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów),
• druga z rozlewni dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości nieprzekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów), to czy piwo rozlane w drugiej rozlewni może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 Rozporządzenia, o ile założyć, że oba podmioty (Wnioskodawca i druga rozlewnia) spełniają warunki, o których mowa w § 13 ust. 3 Rozporządzenia?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1114 z późń. zm.) zwanej dalej ustawą - ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej akcyzą, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, wyrobami akcyzowymi są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W załączniku nr 1 do ustawy, w poz. 13 pod kodem CN 2203 00 wymieniono piwo otrzymywane ze słodu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. produkcja wyrobów akcyzowych;
2. wprowadzenie wyrobów akcyzowych do składu podatkowego;
3. import wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem importu wyrobów akcyzowych wysłanych następnie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów;
4. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem nabycia wewnątrzwspólnotowego dokonywanego do składu podatkowego;
   4a. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych innych niż określone w załączniku nr 2 do ustawy, objętych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, dokonywane do składu podatkowego w celu objęcia ich procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli wprowadzenie tych wyrobów do składu podatkowego nie nastąpiło;
5. wyprowadzenie ze składu podatkowego, poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, wyrobów akcyzowych niebędących własnością podmiotu prowadzącego ten skład podatkowy, z wyłączeniem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie oraz wyrobów akcyzowych wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy, opodatkowanych zerową stawką akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, przez podmiot, o którym mowa w art. 13 ust. 3;
6. wysłanie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy importowanych wyrobów akcyzowych z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również:

1. użycie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie albo określoną stawką akcyzy związaną z ich przeznaczeniem, jeżeli ich użycie:
   
   1. było niezgodne z przeznaczeniem uprawniającym do zwolnienia od akcyzy albo zastosowania tej stawki akcyzy lub
   2. nastąpiło bez zachowania warunków uprawniających do zwolnienia od akcyzy albo zastosowania tej stawki akcyzy;
2. dostarczenie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, jeżeli odbyło się ono bez zachowania warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia od akcyzy;
3. sprzedaż wyrobów akcyzowych znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, objętych określoną stawką akcyzy związaną z ich przeznaczeniem, jeżeli ich sprzedaż odbyła się bez zachowania warunków uprawniających do zastosowania tej stawki akcyzy;
4. nabycie lub posiadanie wyrobów akcyzowych znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli od tych wyrobów nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości, a w wyniku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony.
   
   

Jeżeli w stosunku do wyrobu akcyzowego powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności, o których mowa w ust. 1, to nie powstaje obowiązek podatkowy na podstawie innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została, po zakończeniu procedury zawieszenia poboru akcyzy, określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej - art. 8 ust. 6 ustawy.

Obowiązek podatkowy powstaje z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu akcyzą, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej - art. 10 ust. 1 ustawy.

Podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą - art. 13 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 92 ustawy do napojów alkoholowych w rozumieniu ustawy zalicza się alkohol etylowy, piwo, wino, napoje fermentowane oraz wyroby pośrednie.

Piwem w rozumieniu ustawy są wszelkie wyroby objęte pozycją CN 2203 00 oraz wszelkie wyroby zawierające mieszaninę piwa z napojami bezalkoholowymi, objęte pozycją CN 2206 00, jeżeli rzeczywista objętościowa moc alkoholu w tych wyrobach przekracza 0,5% objętości - art. 94 ust. 1 ustawy.

Produkcją piwa w rozumieniu ustawy jest wytwarzanie lub przetwarzanie piwa, a także jego rozlew - art. 94 ust. 2 ustawy.

Podstawą opodatkowania piwa jest liczba hektolitrów gotowego wyrobu na 1 stopień Plato - art. 94 ust. 3 ustawy.

Stawka akcyzy na piwo wynosi 7,79 zł od 1 hektolitra za każdy stopień Plato gotowego wyrobu - art. 94 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. 2018 r., poz. 2525) zwalnia się od akcyzy podatników produkujących piwo, którzy w roku kalendarzowym wyprodukowali do 200 000 hl piwa w wysokości 50% kwoty akcyzy obliczonej z zastosowaniem stawki akcyzy określonej w art. 94 ust. 4 ustawy.

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, jest realizowane przez obniżenie należnej kwoty akcyzy o kwotę przysługującego zwolnienia - § 13 ust. 2 rozporządzenia.

W myśl § 13 ust. 3 rozporządzenia przepis ust. 1 stosuje się do podatników:

1. prawnie i ekonomicznie niezależnych od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo;
2. posiadających miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w odrębnym miejscu niż inni przedsiębiorcy zajmujący się produkcją piwa;
3. niewytwarzających piwa na podstawie licencji uzyskanych od innych przedsiębiorców.

Ze zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, korzystać mogą także podatnicy produkujący piwo lub podatnicy posiadający zezwolenie wyprowadzenia, o którym mowa w art. 54 ust. 1 ustawy, którzy współpracują ze sobą na podstawie pisemnej umowy i w roku kalendarzowym łącznie wyprodukowali do 200 000 hl piwa - § 13 ust. 4 rozporządzenia.

Przepis ust. 4 stosuje się, jeżeli współpracujący ze sobą podatnicy spełniający warunki z ust. 4:

1. są prawnie i ekonomicznie niezależni od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo;
2. posiadają miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w odrębnym miejscu niż inni przedsiębiorcy zajmujący się produkcją piwa;
3. nie wytwarzają piwa na podstawie licencji uzyskanych od innych przedsiębiorców (§ 13 ust. 5 rozporządzenia).

W przypadku gdy w roku podatkowym podatnicy przekroczą produkcję 200 000 hl piwa, do całości wyprodukowanego piwa w danym roku stosuje się stawkę akcyzy dla piwa określoną w ustawie, bez możliwości obniżenia należnej kwoty akcyzy o kwotę przysługującego zwolnienia - § 13 ust. 6 rozporządzenia.

W tak opisanym stanie faktycznym i prawnym Wnioskodawca powziął wątpliwości interpretacyjne, które sprowadzają się do odpowiedzi na wskazane niżej pytania.

1) Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca spełnia warunek prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo?

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, spełnia on warunek prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo. W szczególności, zawarcie opisanych wyżej umów z [] oraz [] (podmiotami wytwarzającymi piwo) nie powoduje utraty przez Wnioskodawcę stanu niezależności względem podmiotów wytwarzających piwo.

Na wstępie należy wskazać, że Wnioskodawca jest podmiotem, który od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji napojów, a także sprzedaży hurtowej napojów alkoholowych. Wnioskodawca w pełni samodzielnie kieruje swoimi poczynaniami biznesowymi. W szczególności, żaden inny przedsiębiorca wytwarzający piwo nie ma możliwości skutecznego wpływania na decyzje i kierunki rozwoju Wnioskodawcy. Przykładem autonomicznej, niezależnej decyzji Wnioskodawcy jest nawiązanie opisanej w stanie faktycznym realizacji biznesowej z [] i [].

Relacja ta, w ocenie Wnioskodawcy, w żadnym miejscu nie wskazuje, iż mógłby być on prawnie lub ekonomicznie zależny od tych podmiotów. Należy bowiem mieć na uwadze, że opisywana tu relacja jest elementem dużo szerszego kontekstu biznesowego, w którym funkcjonuje Wnioskodawca. Minister Finansów w rozporządzeniu nie wprowadził definicji prawnej i ekonomicznej niezależności. W związku z tym, zważywszy na zasady wykładni językowej, należy odwołać się do powszechnego rozumienia tego sformułowania. Bazując na Słowniku Języka Polskiego PWN Wnioskodawca wskazuje, że:

• niezależny to m.in.: - niepodporządkowany komuś, czemuś, decydujący o sobie; też: świadczący o braku podporządkowania komuś lub czemuś, - niebędący wyznaczonym, zdeterminowanym przez coś, - wygłaszający bezstronne opinie, niekierujący się interesem żadnej grupy społecznej, o nienależący do żadnej z rywalizujących partii;
• prawo to m.in.: - ogół przepisów i norm prawnych regulujących stosunki między ludźmi danej społeczności, o norma prawna, - nauka o prawie, studia nad prawodawstwem, - uprawnienia przysługujące komuś zgodnie z obowiązującymi przepisami, - zasada rządząca procesami przyrodniczymi i społecznymi, stanowiąca cel badań naukowych, o kierunek studiów związanych z nauką o prawie, z prawoznawstwem;
• ekonomia to m.in.: - nauka o prawach rządzących produkcją, wymianą i podziałem dóbr w społeczeństwie; też: nauka o racjonalnym gospodarowaniu, - wydział lub kierunek na wyższej uczelni obejmujący studia w tym zakresie, - umiejętność racjonalnego użytkowania czegoś.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, niezależność prawną i ekonomiczną należy interpretować jako stan, w którym podmiot A nie jest podporządkowany innemu podmiotowi B w ten sposób, że ani uprawnienia przysługujące temu innemu podmiotowi B na podstawie przepisów prawa, ani też uprawienia wynikające z relacji gospodarczych (finansowych, rynkowych, etc.), nie pozwalają temu innemu podmiotowi B na decydowanie lub współdecydowanie o działaniach lub zaniechaniach podmiotu A.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że żadna z zawartych przez Wnioskodawcę umów nie powoduje, że stał się on podmiotem prawnie lub ekonomicznie zależnym od podmiotów, z którymi te umowy zawarł. W szczególności należy stwierdzić, że ani [], ani [] nie mają z tego tytułu ani formalnie, ani faktycznie prawa do decydowania o działaniach lub zaniechaniach Wnioskodawcy. Wnioskodawca pozostał autonomiczny w podejmowanych decyzjach. Zarówno tych dotyczących [] jak i tych niezwiązanych z []. Może on w szczególności sam zdecydować o fakcie kontynuowania współpracy ze ww. podmiotami, jak również o formie tej kontynuacji. Jeśli bowiem Wnioskodawca uzna, że składniki majątkowe, z których korzysta obecnie nie realizują jego założeń, to może samodzielnie postanowić o zakończeniu współpracy z kontrahentami. Kontrahenci Ci nie mają zaś żadnych skutecznych instrumentów do zrewidowania takiej decyzji. Jasnym jest, że związanie się z innym podmiotem umową cywilnoprawną (dzierżawa, najem, przedwstępna umowa sprzedaży) prowadzi do wykreowania pewnych zobowiązań wzajemnych. Nie oznacza to jednak, że przez taką umowę jedna ze stron zrzeka się swojej niezależności.

W ocenie Wnioskodawcy niezależnym pozostaje się do momentu, w którym druga strona umowy nie może faktycznie jednostronnie decydować o jej zawarciu, wykonywaniu i zakończeniu, a także o innych, niezwiązanych z umowami aspektach działalności danego podmiotu. Powołane kontrakty nie dają ani [], ani [] takich kompetencji.

Nadto, podmioty te:

• nie posiadają ani pośrednio, ani bezpośrednio udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy;
• nie posiadają ani pośrednio, ani bezpośrednio prawa głosu w organach Wnioskodawcy;
• nie posiadają ani pośrednio, ani bezpośrednio udziałów lub praw do udziału w zyskach lub majątku lub ich ekspektatywy, w tym jednostek uczestnictwa i certyfikatów inwestycyjnych Wnioskodawcy;
• nie posiadają ani pośrednio, ani bezpośrednio faktycznej zdolności do wpływania na podejmowanie kluczowych decyzji gospodarczych przez Wnioskodawcę.

W ocenie Wnioskodawcy, o jego niezależności świadczą również przywołane w opisie stanu faktycznego postanowienia umów z [] oraz []. Rzeczone zapisy kontraktowe wskazują bowiem na to, że zostały zawarte typowe umowy pomiędzy niezależnymi partnerami biznesowymi, które nie odbiegają od podobnych umów zawieranych przez innych uczestników rynku. O zasadności takiego stanowiska świadczyć może m.in.:

• możliwość swobodnego wykorzystywania infrastruktury [] do produkcji wyrobów alkoholowych przez Wnioskodawcę;
• prawo do wstawienia do [] urządzeń niezbędnych do prowadzenia działalności;
• możliwość prowadzenia produkcji w ramach zarejestrowanego przez Wnioskodawcę składu podatkowego;
• prowadzenie działalności w oparciu o zezwolenia, pozwolenia, koncesje i zgody należące do Wnioskodawcy;
• to, że Wnioskodawca wziął na siebie ciężar odpowiedzialności za mienie tworzące [] i ponosi koszty z tym związane;
• fakt, iż Wnioskodawca zobowiązał się do zagospodarowania i utrzymania na własny koszt [] i jego najbliższego otoczenia w należytym stanie;
• okoliczność, iż Wnioskodawca przejął pracowników [] oraz ponosi bieżące koszty utrzymania i eksploatacji, w tym mediów, rat leasingowych dotyczących maszyn i urządzeń umiejscowionych w [], wyposażenia browaru w sprzęt przeciwpożarowy dostosowany do prowadzonej działalności oraz do przestrzegania przepisów ochrony przeciwpożarowej i BHP w zakresie zapewniającym należyte bezpieczeństwo;
• to, iż na Wnioskodawcy ciąży odpowiedzialność za wyposażenie i mienie [];
• także to, iż Wnioskodawca jest uprawniony do dokonywania wszelkich czynności i prac adaptacyjnych związanych z przystosowaniem [] do prowadzonej przez niego działalności, a wszelkie prace remontowe i adaptacyjne Wnioskodawca wykonywać będzie na własny koszt i ryzyko oraz pod nadzorem osób uprawnionych.

Wobec powyższego Wnioskodawca wyraża stanowisko, zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym, spełnia on warunek prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo.

2) Czy jeśli Wnioskodawca i rozlewnia będą współpracować ze sobą wyłącznie w oparciu o ustne ustalenia, to czy znajdzie do nich zastosowanie § 13 ust. 4 i ust. 5 Rozporządzenia, czy też do sytuacji każdego z podmiotów z osobna znajdzie zastosowanie § 13 ust. 1 i ust. 3 Rozporządzenia?

W ocenie Wnioskodawcy, skoro w rozporządzeniu używa się sformułowania współpracują ze sobą na podstawie pisemnej umowy, to w sytuacji, w której rozlewnia i Wnioskodawca będą współpracować ze sobą wyłącznie w oparciu o ustne ustalenia, to nie znajdzie do nich zastosowania § 13 ust. 4 i ust. 5 Rozporządzenia. Będzie to zaś miało ten skutek, że do sytuacji Wnioskodawcy i do sytuacji rozlewni znajdzie z osobna zastosowanie przepisy § 13 ust. 1 i ust. 3 Rozporządzenia. W efekcie może dojść do hipotetycznej sytuacji, w której Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z ulgi, o której mowa w § 13 ust. 1 i ust. 3 Rozporządzenia, jeśli spełni wskazane w tych przepisach warunki, a rozlewnia nie będzie mogła skorzystać z tej ulgi, gdy nie spełni rzeczonych warunków. Będzie tak np. wówczas, gdy Wnioskodawca wyprodukuje w roku kalendarzowym mniej niż 200 000 hl piwa, a rozlewnia rozleje w roku kalendarzowym więcej niż 200 000 hl piwa.

3) Czy jeśli Wnioskodawca i rozlewnia będą współpracować ze sobą w oparciu o pisemne ustalenia, to czy znajdzie do nich zastosowanie § 13 ust. 4 i ust. 5 Rozporządzenia, czy też do sytuacji każdego z podmiotów z osobna znajdzie zastosowanie § 13 ust. 1 i ust. 3 Rozporządzenia?

Na mocy § 13 ust. 4 Rozporządzenia, ze zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, korzystać mogą także podatnicy produkujący piwo lub podatnicy posiadający zezwolenie wyprowadzenia, o którym mowa w art. 54 ust. 1 ustawy, którzy współpracują ze sobą na podstawie pisemnej umowy i w roku kalendarzowym łącznie wyprodukowali do 200 000 hl piwa.

Jak wynika z uzasadnienia nowelizacji do Rozporządzenia, która wprowadziła m.in. powyżej przedstawione brzmienie § 13 ust. 4 Rozporządzenia, dodanie tego ustępu stanowi implementację art. 4 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 92/83/EWG. Celem wprowadzenia tej regulacji jest udzielenie wsparcia dla tzw. browarów kontraktowych. Browar kontraktowy to przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją piwa przy wykorzystaniu sprzętu i mocy produkcyjnej udostępnionej przez browar stacjonarny. Chodzi o podmiot, który nie dysponuje zakładem zdolnym do produkcji piwa, tzn. m.in. nie posiada składu podatkowego. Może to być np. podmiot posiadający zezwolenie wyprowadzenia wyrobów akcyzowych z cudzego składu podatkowego (art. 54 ust. 1 Ustawy o podatku akcyzowym).

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis § 13 ust. 4 Rozporządzenia dotyczy więc sytuacji, w której wspomniany wyżej browar kontraktowy niedysponujący własnym zakładem produkcyjnym, w którym mogłaby być możliwa produkcja piwa, zleca w ramach pisemnej umowy o współpracy, produkcję piwa podmiotowi dysponującemu odpowiednim zapleczem produkcyjnym. Mając to na uwadze, sytuacja, w której dwaj producenci piwa: podmiot wytwarzający piwo jak Wnioskodawca oraz rozlewnia, niebędący browarami kontraktowymi, współpracują przy produkcji piwa, nie podlegają dyspozycji przepisu § 13 ust. 4 Rozporządzenia. Co za tym idzie, każdy z nich może korzystać z możliwości zastosowania zwolnienia od podatku akcyzowego na zasadach określonych w § 13 ust. 1 Rozporządzenia, jeśli ilość wyprodukowanego przez każdego z nich indywidualnie piwa nie przekracza wartości 200.000 hl.

Odnosząc zaś powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że jeśli Wnioskodawca i rozlewnia będą współpracować ze sobą w oparciu o pisemne ustalenia, to nie znajdzie do nich zastosowanie § 13 ust. 4 i ust. 3 Rozporządzenia, a do sytuacji każdego z podmiotów z osobna znajdzie zastosowanie § 13 ust. 1 i ust. 3 Rozporządzenia.

4) Czy jeśli Wnioskodawca wyprodukuje w roku kalendarzowym mniej niż 200 000 hektolitrów piwa, a rozlewnia, na podstawie pisemnej umowy zawartej z Wnioskodawcą, dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości przekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów), to czy Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 Rozporządzenia, o ile założyć, że oba podmioty spełniają warunki, o których mowa w § 13 ust. 3 Rozporządzenia?

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji współpracy między Wnioskodawcą oraz rozlewnią przepisy § 13 Rozporządzenia należy wykładać w ten sposób, że limit 200 000 hl piwa obejmuje jedynie piwo wyprodukowane w [], a następie rozlane w rozlewni na zlecenie Wnioskodawcy. Fakt, iż oprócz piwa należącego do Wnioskodawcy, rozlewnia rozlewa także piwo należące do innych podmiotów, nie powinien wykluczać prawa Wnioskodawcy do skorzystania ze zwolnienia z akcyzy. Odmienna wykładnia pozostawałaby bowiem w sprzeczności z celem zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 Rozporządzenia, a tym jest wspieranie produkcji piwa prowadzonej przez małe browary, tj. takie, które są w stanie wyprodukować w roku kalendarzowym nie więcej niż 200 000 hl piwa.

Powołany wyżej przepis jest wyrazem wsparcia, które może być udzielane na mocy przepisów unijnych przez państwa członkowskie małym producentom, często produkującym piwa niszowe lub tradycyjne, oparte na własnej recepturze. Ułatwienia tego typu mają szerokie zastosowanie i są zawarte także w przepisach innych dyrektyw dotyczących podatku akcyzowego np. art. 40 dyrektywy 2008/118 dotyczący preferencji innego rodzaju - polegającej na redukcji obowiązków administracyjno-dokumentacyjnych dla drobnych producentów wina. Preferencja jest ważna dla zachowania różnorodności produkcji piwa w UE (także dla zachowania specyficznego modelu gastronomii i turystyki opartego na funkcjonowaniu małych browarów, w tym browarów połączonych z restauracjami (por. Komentarz do art. 4 dyrektywy 92/83/EWG w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych, Akcyza w prawie Unii Europejskiej. Komentarz, LEX, 2014). Wsparcie ma obejmować wyłącznie małe browary, których koszty produkcji piwa są znacznie większe aniżeli dużych podmiotów produkujących duże ilości piwa. Przepisy te wprowadzają zatem mechanizm, który z jednej strony ma wspierać piwa niszowe lub tradycyjne, oparte na własnej recepturze, a z drugiej ma na celu uniknięcie obejścia prawa i umożliwienie dużym podmiotom skorzystanie z tego zwolnienia poprzez odrębne sumowanie limitu produkcji.

Takie też argumenty znajdują odzwierciedlenie w uzasadnieniu z 14 lutego 2018 r. do rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwolnień z podatku akcyzowego, opinii z 24 listopada 2017 r. Ministra Spraw Zagranicznych znak: DPUE.920.1711.2017.akr/2 ws. zgodności projektu z prawem UE oraz raportu z konsultacji społecznych do projektu rozporządzenia. W uzasadnieniu wyraźnie akcentuje się, że celem zmiany jest ujednolicenie systemu zwolnień od akcyzy dla małych browarów, gdy w roku kalendarzowym wyprodukowali do 200 tys. hl piwa. Rozwiązanie ma przyczynić się do rozwoju tej gałęzi branży piwowarskiej. Zakłada się ponadto, iż będzie asumptem do szerszego wejścia na rynek małych firm rodzinnych o specyficznej produkcji piwa oraz browarów rzemieślniczych. W związku z małą skalą produkcji piwa rzemieślniczego wysokie są koszty jego produkcji. W związku natomiast z wysokimi kosztami produkcji cena piwa rzemieślniczego jest stosunkowo wysoka, gdyż butelka może kosztować nawet kilkanaście złotych przy średniej cenie piwa wynoszącej zgodnie z danymi GUS za I półrocze 2017 r. na poziomie 2,81 zł za butelkę. Stąd cena piwa rzemieślniczego czyni je mało atrakcyjnymi ekonomicznie. Podkreśla się w dalszej części uzasadnienia, że nowelizacja dotyczy niewielkiej grupy podmiotów produkujących piwo, a rozwiązania prawne nowelizacji nie wpłyną na zmianę wysokości kosztów produkcji, które nadal będą wysokie. Niemniej małe browary będą płaciły niższą akcyzę. Kwotę uzyskaną z różnicy akcyzy będzie można zainwestować dla rozwoju produkcji unikalnych gatunków piwa wymagającej wydłużenia reżimów technologicznych oraz zastosowania odmiennych niż w masowej produkcji surowców, dokonywanej przez mikroprzedsiębiorców, małych i średnich przedsiębiorców w branży piwowarskiej.

Ustawodawca zatem świadomie, zgodnie z założeniami dyrektywy chce objąć zwolnieniem małe browary produkujące piwo na mniejszą skalę. Dodatkowo z ww. opinii MSZ o zgodności projektu z prawem UE w kwestii, iż brzmienie projektowanych przepisów, opierających się na sprzedaży, nie zapewnia aby zwolnienie nie było stosowane wobec dużych browarów, tj. browarów produkujących ponad 200 000 hl piwa (samodzielnie lub wspólnie) oraz z raportu z konsultacji w kwestii wątpliwości związanych z jednoznacznym wskazaniem podmiotu uprawnionego do zwolnienia oraz momentu, w którym przekroczony zostaje próg wspólnej produkcji 200 tys. hl., wynika jednoznacznie, że dla wykluczenia wątpliwości interpretacyjnych zastąpiono sprzedaż piwa sformułowaniem produkcja piwa.

Wnioskodawca jest bez wątpienia małym browarem, który rozpoczyna samodzielną produkcję piwa. Z uwagi m.in. na to, że jest na początku swojej działalności, nie ma możliwości pozyskania infrastruktury, która pozwalałaby mu samodzielnie przeprowadzić cały proces produkcji piwa (łącznie z rozlewem). Z tej przyczyny musi on pozyskiwać usługi podmiotów, które zawodowo trudnią się rozlewem piwa. Fakt ten nie powinien jednak eliminować prawa do skorzystania z ulgi. Rzecz jasna sytuacja, w której Wnioskodawca wyprodukowałby więcej niż 200 000 hl piwa w roku kalendarzowym i dążył do rozdzielenia rozlewu na kilka rozlewni, aby w relacji z każdą z nich nie przekraczać limitu 200 000 hl, pozostawałaby w oczywistej sprzeczności z celem zwolnienia. Niemniej jednak w sytuacji, w której Wnioskodawca, jako mały browar produkuje rocznie mniej niż 200 000 hl piwa, nie powinien być pozbawiany prawa do ulgi tylko z tej przyczyny, że współpracuje z rozlewnią, która świadczy usługi także na rzecz innych podmiotów i w rezultacie dokonuje rozlewu piwa w ilości przekraczającej 200 000 hektolitrów rocznie.

Stawiałoby to bowiem Wnioskodawcę w niezasadnie gorszej pozycji względem innych małych browarów. Widać to zwłaszcza w sytuacji, w której rozlane piwo powraca w ramach zawieszenia poboru akcyzy do składu podatkowego Wnioskodawcy, który wyprowadzając je ze swojego składu podatkowego i kończąc tym samym procedurę zawieszenia poboru akcyzy musiałby zapłacić pełną akcyzę od piwa, pomimo iż w żadnym momencie roku kalendarzowego jego produkcja nie przekroczyłaby 200 000 hl piwa. Taki rezultat wykładni, jako absurdalny, powinien być odrzucony. W ocenie Wnioskodawcy zachowuje on prawo do ulgi w akcyzie nawet wówczas, gdy współpracuje z rozlewnią, która w roku kalendarzowym rozlewa łącznie więcej niż 200 000 hl piwa.

5) Czy jeśli Wnioskodawca wyprodukuje w roku kalendarzowym mniej niż 200 000 hektolitrów piwa i piwo to na podstawie dwóch pisemnych umów zostanie rozlane w dwóch niezależnych od siebie i jakiegokolwiek podmiotu trzeciego rozlewniach w ten sposób, że:

1. pierwsza z rozlewni dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości przekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów),
2. druga z rozlewni dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości nieprzekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów), to czy piwo rozlane w drugiej rozlewni może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 Rozporządzenia, o ile założyć, że oba podmioty (Wnioskodawca i druga rozlewnia) spełniają warunki, o których mowa w § 13 ust. 3 Rozporządzenia?
   
   

W ocenie Wnioskodawcy piwo rozlane w drugiej rozlewni może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 Rozporządzenia, gdyż nie dochodzi tu do przekroczenia limitu produkcji 200 000 hl piwa. W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji, w której Wnioskodawca zawrze pisemną umowę o współpracy z pierwszą rozlewnią oraz odrębną pisemną umowę o współpracy z drugą rozlewnią, to wskazanego wyżej przepisu nie można wykładać w ten sposób, że:

• rozlewnie są względem siebie podmiotami współpracującymi przy produkcji piwa;
• rozlewnie oraz Wnioskodawca tworzą grupę trzech podmiotów współpracujących ze sobą przy produkcji piwa.

Limit pierwszej rozlewni w żaden sposób nie łączy się z limitem drugiej rozlewni. Ani w pierwszej rozlewni, ani w drugiej rozlewni, ani u Wnioskodawcy. Pojęcie współpracy nie zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu. Dlatego też, zgodnie z zasadami wykładni językowej, należy odwołać się do powszechnego rozumienia tego pojęcia. Bazując na Słowniku Języka Polskiego PWN Wnioskodawca wskazuje, że przez współpracę rozumie się w szczególności działalność prowadzoną wspólnie przez jakieś osoby, instytucje lub państwa. Kluczowe dla rozumienia pojęcia współpracy jest wspólne prowadzenie danej działalności. Wspólny to zaś:

• wykonywany lub przeżywany przez wiele osób, razem z innymi;
• należący do wielu osób, jednakowy dla wielu osób.

Przekładając powyższe definicje na stan faktyczny opisany we wniosku należy zauważyć, że współpraca może dotyczyć relacji, jaką Wnioskodawca nawiązuje z pierwszą rozlewnią i relacji, jaką Wnioskodawca nawiązuje z drugą rozlewnią. Między rozlewniami nie dochodzi natomiast do podjęcia jakichkolwiek wspólnych działań, dlatego też nie można twierdzić, że współpracują one ze sobą. Nie można tez uznać, że Wnioskodawca i dwie rozlewnie są grupą podmiotów współpracujących ze sobą. Twierdzenia te znajdują swoje oparcie w aspektach podmiotowych, przedmiotowych i funkcjonalnych. Analizując powyższą kwestię od strony podmiotowej należy zauważyć, że sam tylko fakt, iż Wnioskodawca jest podmiotem łączącym obie rozlewnie w ten sposób, że świadczą one usługi na jego rzecz, nie może być poczytywany za współpracę (ani rozlewni ze sobą, ani wspomnianych trzech podmiotów jako grupy). Współpraca wymagałaby istnienia porozumienia między nimi, którego w tej sytuacji brakuje. Z przedmiotowego punktu widzenia warto dostrzec, że w rozlewni pierwszej dochodzi do rozlewu innego piwa niż w rozlewni drugiej. Innymi słowy, piwo rozlane w pierwszej rozlewni nie będzie następnie trafiało do rozlewni drugiej. Usługi świadczone przez rozlewnie będą miały więc inny przedmiot. Odnosząc się zaś do aspektów funkcjonalnych warto zwrócić uwagę na fakt, że rozlewnie świadczą względem siebie usługi konkurencyjne, a z perspektywy Wnioskodawcy usługi tożsame. Wnioskodawca (w odniesieniu do danego piwa) może więc skorzystać z usług pierwszej rozlewni, albo drugiej rozlewni. Nigdy obu. Mając powyższe na uwadze nie można uznać, że Wnioskodawca i dwie rozlewnie współpracują ze sobą przy produkcji piwa. W efekcie prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w analizowanym przykładzie piwo rozlane w drugiej rozlewni może skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 Rozporządzenia, o ile założyć, że oba podmioty (Wnioskodawca i druga rozlewnia) spełniają warunki, o których mowa w § 13 ust. 3 Rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie spełnienia warunku prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo (pytanie nr 1);
• nieprawidłowe w pozostałym zakresie (pytania nr 2-5).

Na wstępie Organ zaznacza, że niniejsze rozstrzygnięcie dotyczy wyłącznie zakresu objętego pytaniami Wnioskodawcy i wyłącznie jego sytuacji prawno-podatkowej.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 864) zwanej dalej ustawą ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej akcyzą, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, wyrobami akcyzowymi są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W załączniku nr 1 do ustawy, w poz. 13 pod kodem CN 2203 00 wymieniono piwo otrzymywane ze słodu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. produkcja wyrobów akcyzowych;
2. wprowadzenie wyrobów akcyzowych do składu podatkowego;
3. import wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem importu wyrobów akcyzowych wysłanych następnie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów;
4. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem nabycia wewnątrzwspólnotowego dokonywanego do składu podatkowego;
   4a. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych innych niż określone w załączniku nr 2 do ustawy, objętych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, dokonywane do składu podatkowego w celu objęcia ich procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli wprowadzenie tych wyrobów do składu podatkowego nie nastąpiło;
5. wyprowadzenie ze składu podatkowego, poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, wyrobów akcyzowych niebędących własnością podmiotu prowadzącego ten skład podatkowy, z wyłączeniem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie oraz wyrobów akcyzowych wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy, opodatkowanych zerową stawką akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, przez podmiot, o którym mowa w art. 13 ust. 3;
6. wysłanie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy importowanych wyrobów akcyzowych z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również:

1. użycie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie albo określoną stawką akcyzy związaną z ich przeznaczeniem, jeżeli ich użycie:
   
   1. było niezgodne z przeznaczeniem uprawniającym do zwolnienia od akcyzy albo zastosowania tej stawki akcyzy lub
   2. nastąpiło bez zachowania warunków uprawniających do zwolnienia od akcyzy albo zastosowania tej stawki akcyzy;
2. dostarczenie wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, jeżeli odbyło się ono bez zachowania warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia od akcyzy;
3. sprzedaż wyrobów akcyzowych znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, objętych określoną stawką akcyzy związaną z ich przeznaczeniem, jeżeli ich sprzedaż odbyła się bez zachowania warunków uprawniających do zastosowania tej stawki akcyzy;
4. nabycie lub posiadanie wyrobów akcyzowych znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli od tych wyrobów nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości, a w wyniku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony.
   
   

Jeżeli w stosunku do wyrobu akcyzowego powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności, o których mowa w ust. 1, to nie powstaje obowiązek podatkowy na podstawie innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została, po zakończeniu procedury zawieszenia poboru akcyzy, określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej - art. 8 ust. 6 ustawy.

Obowiązek podatkowy powstaje z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu akcyzą, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej - art. 10 ust. 1 ustawy.

Podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą art. 13 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 92 ustawy do napojów alkoholowych w rozumieniu ustawy zalicza się alkohol etylowy, piwo, wino, napoje fermentowane oraz wyroby pośrednie.

Piwem w rozumieniu ustawy są wszelkie wyroby objęte pozycją CN 2203 00 oraz wszelkie wyroby zawierające mieszaninę piwa z napojami bezalkoholowymi, objęte pozycją CN 2206 00, jeżeli rzeczywista objętościowa moc alkoholu w tych wyrobach przekracza 0,5% objętości art. 94 ust. 1 ustawy.

Produkcją piwa w rozumieniu ustawy jest wytwarzanie lub przetwarzanie piwa, a także jego rozlew art. 94 ust. 2 ustawy.

Podstawą opodatkowania piwa jest liczba hektolitrów gotowego wyrobu na 1 stopień Plato art. 94 ust. 3 ustawy.

Stawka akcyzy na piwo wynosi 7,79 zł od 1 hektolitra za każdy stopień Plato gotowego wyrobu art. 94 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2525) zwalnia się od akcyzy podatników produkujących piwo, którzy w roku kalendarzowym wyprodukowali do 200 000 hl piwa - w wysokości 50% kwoty akcyzy obliczonej z zastosowaniem stawki akcyzy określonej w art. 94 ust. 4 ustawy.

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, jest realizowane przez obniżenie należnej kwoty akcyzy o kwotę przysługującego zwolnienia - § 13 ust. 2 rozporządzenia.

W myśl § 13 ust. 3 rozporządzenia przepis ust. 1 stosuje się do podatników:

1. prawnie i ekonomicznie niezależnych od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo;
2. posiadających miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w odrębnym miejscu niż inni przedsiębiorcy zajmujący się produkcją piwa;
3. niewytwarzających piwa na podstawie licencji uzyskanych od innych przedsiębiorców.

Ze zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, korzystać mogą także podatnicy produkujący piwo lub podatnicy posiadający zezwolenie wyprowadzenia, o którym mowa w art. 54 ust. 1 ustawy, którzy współpracują ze sobą na podstawie pisemnej umowy i w roku kalendarzowym łącznie wyprodukowali do 200 000 hl piwa - § 13 ust. 4 rozporządzenia.

Przepis ust. 4 stosuje się, jeżeli współpracujący ze sobą podatnicy spełniający warunki z ust. 4:

1. są prawnie i ekonomicznie niezależni od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo;
2. posiadają miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w odrębnym miejscu niż inni przedsiębiorcy zajmujący się produkcją piwa;
3. nie wytwarzają piwa na podstawie licencji uzyskanych od innych przedsiębiorców (§ 13 ust. 5 rozporządzenia).

W przypadku gdy w roku podatkowym podatnicy przekroczą produkcję 200 000 hl piwa, do całości wyprodukowanego piwa w danym roku stosuje się stawkę akcyzy dla piwa określoną w ustawie, bez możliwości obniżenia należnej kwoty akcyzy o kwotę przysługującego zwolnienia - § 13 ust. 6 rozporządzenia.

Przepisy dotyczące piwa, zawarte w rozporządzeniu w sprawie zwolnień od akcyzy, są wyrazem dokonanej implementacji do polskiego prawa podatkowego uregulowań unijnych dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych (Dz.U. UE L 316 z 31.10.1992, str. 21, ze zm.; dalej jako: dyrektywa strukturalna lub dyrektywa).

W myśl art. 4 ust. 1 dyrektywy strukturalnej, Państwa Członkowskie mają prawo stosować do piwa produkowanego przez niezależne, małe browary obniżone stawki podatku akcyzowego, zróżnicowane zależnie od wielkości rocznej produkcji danych browarów, z zachowaniem następujących limitów:

• stawek obniżonych nie stosuje się wobec zakładów produkujących ponad 200.000 hl piwa rocznie,
• stawki obniżone, które mogą kształtować się poniżej poziomu stawki minimalnej, mogą być niższe maksymalnie o 50 % od standardowej, krajowej stawki podatku akcyzowego.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy strukturalnej, do celów stosowania obniżonych stawek podatku akcyzowego przez pojęcie niezależny, mały browar rozumie się browar, który jest prawnie i ekonomicznie niezależny od wszelkich innych browarów, mieści się w budynkach usytuowanych poza terenem należącym do jakiegokolwiek innego browaru i nie działa na mocy licencji. Jednakże w przypadku gdy dwa lub więcej małych browarów współpracują ze sobą, a ich łączna wielkość rocznej produkcji nie przekracza 200 000 hl, mogą one być traktowane jako jeden niezależny, mały browar.

Mając na uwadze powyższe przepisy wskazać w pierwszej kolejności, że przepisy § 13 rozporządzenia w sprawie zwolnień z podatku akcyzowego odwołują się do produkcji piwa, którą zgodnie z definicją zawartą w art. 94 ust. 2 ustawy jest wytwarzanie, przetwarzanie oraz rozlew. Tym samym produkcją piwa będzie nie tylko działalność polegająca na kompleksowym wytwarzaniu piwa od warzenia po rozlew ale również m.in. sam rozlew dokonany na zlecenie podmiotu, który nie ma przykładowo możliwości dokonania tego rozlewu we własnym zakresie.

W przypadku zatem sytuacji objętej przedstawionym stanem faktycznym tj. gdy podmiot wytwarzający piwo nie ma możliwości samodzielnego rozlewu piwa i zleca ten rozlew innemu podmiotowi - rozlewni (bez przeniesienia prawa własności, a przemieszczanie piwa do rozlewu i z powrotem odbywa się w procedurze zawieszenia poboru akcyzy), a następnie podmiot wytwarzający piwo sam wprowadza to piwo na rynek, to wówczas do limitu określonego w § 13 ust. 1 rozporządzenia wejdzie: dla podmiotu wytwarzającego piwo ilość piwa wyprodukowanego u niego (obejmującego występujące u niego fazy produkcji i wyprowadzonego ze składu podatkowego do składu podatkowego dokonującego usługowego rozlewu); dla rozlewni ilość piwa rozlanego usługowa dla podmiotu wytwarzającego piwo.

W dalszej kolejność zaznaczyć należy, że zastosowanie zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia oraz o którym mowa w § 13 ust. 4 rozporządzenia, wiąże się nieodłącznie z limitem ilościowym produkowanego piwa - do 200 000 hl w ciągu roku kalendarzowego.

Co równie istotne w kontekście analizowanej sprawy, wskazane przypadki zwolnienia uwarunkowane się spełnieniem przez podatników także następujących warunków:

1. podatnicy są prawnie i ekonomicznie niezależni od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo;
2. podatnicy posiadają miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w odrębnym miejscu niż inni przedsiębiorcy zajmujący się produkcją piwa;
3. podatnicy nie wytwarzają piwa na podstawie licencji uzyskanych od innych przedsiębiorców.

Przechodząc do wątpliwości Wnioskodawcy wyznaczonych poszczególnymi pytaniami stwierdza się co następuje:

Ad. 1

W kwestii oceny czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca spełnia warunek prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo (określony w § 13 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie zwolnień), stwierdzić należy, że analiza przedstawionego stanu faktycznego w kontekście cytowanych wyżej przepisów oraz ocena prawna zawarta w orzeczeniu TSUE z 2 kwietnia 2009 r. w sprawie C-83/08 (w którym stwierdzono, że pojęcie browaru, który jest prawnie i ekonomicznie niezależny od wszelkich innych browarów w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 92/83 oznacza konieczność sprawdzenia, czy pomiędzy danymi browarami istnieje związek zależności prawnej, w szczególności na poziomie zarządu lub na gruncie przysługiwania udziałów lub prawa głosu, albo też stosunek zależności ekonomicznej mogący wpłynąć na zdolność podejmowania przez te browary decyzji gospodarczych w sposób samodzielny), prowadzi w ocenie Organu do wniosku, że Spółka spełnia warunek prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego uznać zatem należy za prawidłowe

.

Odnosząc się do pozostałych pytań zawartych we wniosku (2-5) podkreślić należy, że pytania te dotyczą różnych przypadków zastosowania zwolnienia określonego w § 13 rozporządzenia w związku z brakiem możliwości samodzielnego rozlewu wyprodukowanego piwa przez Wnioskodawcę i koniecznością współpracy z rozlewnią, która będzie takiego rozlewu piwa dokonywać na rzecz Spółki.

Niemniej bez względu na przypadek będący przedmiotem poszczególnych pytań, wspólnym elementem determinującym dalsze rozważanie na temat możliwości zastosowania zwolnienia jest wypełnienie łącznie następujących warunków dotyczących:

1. prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo;
2. posiadania miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w odrębnym miejscu niż inni przedsiębiorcy zajmujący się produkcją piwa;
3. nie wytwarzania piwa na podstawie licencji uzyskanych od innych przedsiębiorców.

Jak wskazano w zakresie pytania 1, Wnioskodawca spełnia warunek prawnej i ekonomicznej niezależności od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo.

Przedstawiony opis stanu faktycznego pozwala także stwierdzić, że Wnioskodawca spełnia również drugi warunek dotyczący posiadania miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w odrębnym miejscu niż inni przedsiębiorcy zajmujący się produkcją piwa.

W ocenie Organu w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca nie wypełnia natomiast warunku trzeciego, zgodnie z którym chcąc korzystać ze zwolnienia, nie może on wytwarzać piwa na podstawie licencji uzyskanych od innych przedsiębiorców.

Zwrócić należy uwagę, że brzmienie przepisów krajowych jest zbieżne z brzmieniem przepisów dyrektywy. Przepisy te dają uprawnienie do zastosowania zwolnienia w przypadku małych i niezależnych browarów. Z kolei niezależność ta przejawia się m.in. brakiem licencji na wytwarzanie piwa.

Zawarte w art. 4 ust. 2 dyrektywy pojęcie działania na mocy licencji było przedmiotem rozważań TSUE w orzeczeniu z 4 czerwca 2015 r. w sprawie C-285/14. TSUE odpowiadając na pytanie: Czy art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 92/83 należy interpretować w ten sposób, że działanie na mocy licencji oznacza wyłącznie działanie na mocy licencji na korzystanie z patentu lub znaku towarowego albo że przepis ten można interpretować w ten sposób, iż działanie na mocy licencji oznacza działanie zgodnie z metodą produkcji należącą do podmiotu trzeciego i z jego upoważnienia?, w pkt 23 i 24 wyroku stwierdził:

Niedziałanie na mocy licencji stanowi tym samym jedną z przesłanek mających zagwarantować, że mały browar jest naprawdę niezależny od jakiegokolwiek innego browaru. Wynika z tego, że pojęcie działania na mocy licencji należy interpretować w ten sposób, iż obejmuje ono produkcję piwa na podstawie jakiegokolwiek upoważnienia, z którego wynika, że rzeczony mały browar nie jest całkowicie niezależny od podmiotu trzeciego, który udzielił mu tego upoważnienia. Jest tak w wypadku upoważnienia do korzystania z patentu, znaku towarowego lub metody produkcji należącej do owego podmiotu trzeciego.

Z powyższego wynika, że browar znajdujący się w sytuacji takiej jak sytuacja spółki Brasserie Bouquet, która produkuje swe piwo zgodnie z umową w sprawie stowarzyszenia, nie spełnia przewidzianej w art. 4 ust. 2 dyrektywy 92/83 przesłanki niedziałania na mocy licencji. Po pierwsze, spółka ta, na mocy rzeczonej umowy, ma bowiem prawo posługiwać się znakami towarowymi swego kontrahenta. Po drugie, jest ona upoważniona do produkowania piwa według metody produkcji należącej do ICO 3B SARL, ponieważ korzysta, zgodnie z tą umową z know-how ICO 3B SARL ujętego w dokumencie zatytułowanym Bible du Cercle des 3 brasseurs, który zawiera między innymi opis metody i procesów produkcji piwa w mikrobrowarze.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy zaznaczyć należy, że z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach zachowanej produkcji będzie produkował piwo oznaczone znakami towarowymi lub graficznymi lub słowno-graficznymi, których właścicielem do momentu finalizacji umowy sprzedaży [] będzie inny podmiot gospodarczy. Co prawda, Wnioskodawca produkuje piwo m.in. wg własnych metod produkcji, własnych receptur, w oparciu o własne surowce etc., niemniej zgodnie z cytowanym wyżej orzeczeniem TSUE C-285/14, produkcja piwa z wykorzystaniem choćby znaku towarowego należącego do innego podmiotu (w ramach upoważnienia wynikającego w analizowanej sprawie z zawartej umowy dzierżawy), wypełnia przesłanki do uznania takiej produkcji jako wytwarzanie piwa na podstawie licencji uzyskanej od innego przedsiębiorcy.

Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest podmiotem działającym na mocy licencji uzyskanej od innego przedsiębiorcy gdyż nie jest właścicielem opisanych we wniosku znaków towarowych, graficznych, słowno-graficznych. W konsekwencji w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie spełnia warunku do zastosowania zwolnienia w oparciu o przepisy § 13 rozporządzenia.

Wobec powyższego odnosząc się do zaistniałego stanu faktycznego będącego przedmiotem interpretacji i do poszczególnych pytań stwierdzić należy, że:

Ad. 2

Jeśli Wnioskodawca i rozlewnia współpracują ze sobą wyłącznie w oparciu o ustne ustalenia, to co do zasady w takiej sytuacji znajduje zastosowanie § 13 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia, z uwagi na literalne brzmienie przepisów dotyczących współpracy. W konsekwencji bez względu na wielkość produkcji (rozlewu) u podmiotu rozlewającego, Wnioskodawca co do zasady spełniając wszystkie warunki, może korzystać ze zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia.

Niemniej z uwagi na niespełnienie w opisanym we wniosku stanie faktycznym warunku o którym mowa w § 13 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia, Wnioskodawca nie ma możliwości skorzystania ze zwolnienia o którym mowa § 13 ust. 1 rozporządzenia. W sprawie zatem nie znajdzie zatem zastosowania norma określona § 13 ust. 1 rozporządzenia.

W konsekwencji oceniając całościowo, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego uznać należy za nieprawidłowe.

Ad. 3

Jeśli Wnioskodawca i rozlewnia współpracują ze sobą wyłącznie w oparciu o pisemne ustalenia, to co do zasady w takiej sytuacji znajduje zastosowanie § 13 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia. Przepisy § 13 ust. 4 i ust. 5 rozporządzenia odnoszą się do tzw. browarów kontraktowych - przedsiębiorstw zajmujących się produkcją piwa przy wykorzystaniu sprzętu i mocy produkcyjnej udostępnionej przez browar stacjonarny. Sytuacja ta jednak nie ma zastosowania w analizowanej sprawie. W konsekwencji bez względu na wielkość produkcji u podmiotu rozlewającego, Wnioskodawca co do zasady spełniając wszystkie warunki, może korzystać ze zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia.

Niemniej z uwagi na niespełnienie w opisanym we wniosku stanie faktycznym warunku o którym mowa w § 13 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia, Wnioskodawca nie ma możliwości skorzystania ze zwolnienia o którym mowa § 13 ust. 1 rozporządzenia. W sprawie zatem nie znajdzie zatem zastosowania norma określona § 13 ust. 1 rozporządzenia.

W konsekwencji oceniając całościowo, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania trzeciego uznać należy za nieprawidłowe.

Ad. 4

W sytuacji, w której Wnioskodawca wyprodukuje w roku kalendarzowym mniej niż 200 000 hl piwa, a rozlewnia, na podstawie pisemnej umowy zawartej z Wnioskodawcą, dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości przekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów) stwierdzić należy, że co do zasady w przypadku wypełnienia wszystkich pozostałych warunków, Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia, niezależnie od wielkość produkcji (rozlewu) u podmiotu rozlewającego.

Jak wskazano jednak wyżej, Wnioskodawca w opisanym stanie faktycznym nie spełnia warunku o którym mowa w § 13 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia i tym samym nie ma możliwość do skorzystania ze zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia.

W konsekwencji oceniając całościowo, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania czwartego uznać należy za nieprawidłowe.

Ad. 5

W kwestii sytuacji objętej pytaniem piątym, w której Wnioskodawca wyprodukuje w roku kalendarzowym mniej niż 200 000 hektolitrów piwa i piwo to na podstawie dwóch pisemnych umów zostanie rozlane w dwóch niezależnych od siebie i jakiegokolwiek podmiotu trzeciego rozlewniach w ten sposób, że:

• pierwsza z rozlewni dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości przekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów),
• druga z rozlewni dokona w roku kalendarzowym rozlewu piwa Wnioskodawcy w mniejszej ilości niż 200 000 hl i jednocześnie dokona w tym samym roku kalendarzowym rozlewu piwa w ilości nieprzekraczającej łącznie 200 000 hl (piwo Wnioskodawcy i piwo innych podmiotów)

stwierdzić należy, że co do zasady w przypadku wypełnienia wszystkich pozostałych warunków, Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia, niezależnie do wielkość produkcji (rozlewu) w drugiej rozlewni.

Niemniej jak wskazano wyżej, Wnioskodawca w opisanym stanie faktycznym nie spełnia warunku o którym mowa w § 13 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia i tym samym nie ma możliwość do skorzystania ze zwolnienia o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia.

W konsekwencji oceniając całościowo, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania piątego uznać należy za nieprawidłowe.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za:

• prawidłowe w zakresie spełnienia warunku prawnej i ekonomicznej niezależności od innych od innych przedsiębiorców wytwarzających piwo (pytanie nr 1);
• nieprawidłowe w pozostałym zakresie (pytania nr 2-5).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Zainteresowanego, odnosi się wyłącznie do jego sytuacji prawno-podatkowej i została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z póżn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej