Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1, 19 i 21  ustawy, użyte w ustawie określenia oznaczają:

W załączniku nr 1 do ustawy w poz. 33, pod kodem 2716 00 00 wymieniono energię elektryczną.

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy:

Obrót energią elektryczną i jej zużycie w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy:

Wskazać także należy, że zgodnie art. 5 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Jak stanowi art. 24 ustawy:

W myśl art. 138h ustawy:

Szczegóły dotyczące ewidencji o których mowa w art. 138h ustawy zawiera rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 11 czerwca 2021 r w sprawie ewidencji i innych dokumentacji dotyczących wyrobów akcyzowych i znaków akcyzy (Dz.U. z 2021 r. poz. 1150, dalej: „rozporządzenie ws. ewidencji”).

Zgodnie z § 2 ust. 1-3 rozporządzenia ws. ewidencji:

Natomiast § 3 rozporządzenia ws. ewidencji:

Na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1178 ze zm.):

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2022 poz. 1378 ze zm.; zwana dalej „ustawą o OZE”):

Jak z kolei stanowi art. 3 ustawy o OZE:

Na wstępie oceny stanowiska Wnioskodawcy względem sformułowanych wątpliwości wskazać należy, że przedmiot opodatkowania akcyzą w przypadku energii elektrycznej został uregulowany w sposób szczególny poprzez wprowadzenie definicji nabywcy końcowego - podmiotu nabywającego energię elektryczną, nieposiadającego koncesji na wytwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy Prawo energetyczne.

Zatem zgodnie z powyższą definicją wprowadzono zasadę opodatkowania akcyzą ostatniego etapu obrotu, czyli etapu wydania energii elektrycznej do konsumpcji nabywcy końcowemu przez podmiot posiadający koncesję jak i przez podmiot, który koncesji nie posiada ale wydawaną energię elektryczną wyprodukował.

Równocześnie opodatkowaniu podlega także konsumpcja - zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję jak i przez podmiot, który koncesji nie posiada, ale zużywa wytworzoną przez siebie energię elektryczną.

Dokonanie czynności podlegających opodatkowaniu w zakresie energii elektrycznej powoduje, że podmiot dokonujący tych czynności staje się podatnikiem zobowiązanym do złożenia deklaracji podatkowej, którą to deklarację składa się w oparciu o prowadzoną ewidencję, która z kolei powinna odzwierciedlać wszystkie zdarzenia związane z obrotem energią elektryczną w okresach miesięcznych, z dokładnością do 0,001 MWh.

Powyższe zasady mają zasadnicze przełożenie na obowiązki, które budzą wątpliwości Wnioskodawcy.

Z przedstawionego opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada mikroinstalacje fotowoltaiczne, w których wytwarza energię elektryczną, a ich łączna moc nie przekracza 1 MW. Wytworzona energia elektryczna jest zużywana w części przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a w części przez najemców lokali, którzy wynajmują lokale od Wnioskodawcy. W części wynajmowanych lokali zamontowano podliczniki energii elektrycznej, a w części planowany jest ich montaż, jednakże przez pewien okres dla części obiektów podliczników nie ma/nie było (okres w którym były już zamontowane panele fotowoltaiczne).

Wnioskodawca obciąża najemców kosztami faktycznie zużytej przez najemców energii elektrycznej – na podstawie podliczników lub obciąża najemców jedynie kwotą czynszu najmu, przy czym w umowie Spółka jako wynajmujący zobowiązuje się zapewnić najemcy na terenie przedmiotu najmu dostawy m.in. energii elektrycznej (czynsz najmu jako stała kwota miesięczna – niezależna od zużycia mediów) – w przypadku braku posiadania podlicznika. Po zamontowaniu podliczników, Spółka będzie mogła wyliczyć średnie zużycie u najemców np. w okresie 3 miesięcy.

W Spółce może wystąpić sytuacja, w której budynki będą korzystać tylko i wyłącznie z energii wytworzonej w mikroinstalacji, jak również sytuacja, w której częściowo będą korzystać z energii nabytej od dostawcy, który w fakturze uwzględni podatek akcyzowy.

Ponadto przedstawiony opis spraw pozwala stwierdzić, że Wnioskodawca nie jest podmiotem posiadającym koncesję. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika także, że Wnioskodawca wynajmuje lokale nabywcom końcowym będącym odbiorcami energii elektrycznej w gospodarstwach domowych. Nie wynika również aby najemcy lokali posiadali koncesje.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, Organ zauważa że zwolnienie określone w § 5 rozporządzenia ws. zwolnień przysługuje podatnikowi, który zużyje wytworzoną przez siebie energię elektryczną m.in. w instalacji odnawialnego źródła energii, której łączna moc nie przekroczy 1 MW. Zwolnieniu podlega zatem zużycie wyprodukowanej energii (zasadniczo czynności podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 4 ustawy), a więc energii elektrycznej która będzie wytworzona, a następnie zużyta przez ten podmiot, tj. nie będzie przykładowo przedmiotem dalszej sprzedaży nabywcy końcowemu.

Organ podziela zatem stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego jest on uprawniony do stosowania zwolnienia od akcyzy wobec energii elektrycznej, którą wyprodukuje i zużyje na własne potrzeby.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

W pytaniu nr 2 Wnioskodawca dąży do ustalenia, czy obciążając najemców kosztem faktycznie zużytej energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej na podstawie wskazań podlicznika danego lokalu, będzie zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, obciążając najemców kosztem faktycznie zużytej energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej na podstawie wskazań podlicznika danego lokalu, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego

Organ podziela to stanowisko. W tej bowiem sytuacji, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży wyprodukowanej przez siebie energii elektrycznej, tj. czynności o której mowa w art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy. Oznacza to, że jako podatnik powinien odprowadzić należną akcyzę z tytułu sprzedaży energii elektrycznej i zadeklarować ją zgodnie z przepisami art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy i zgodnie z zasadą samoobliczania, w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych i prowadzoną ewidencję.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Pytanie nr 3 dotyczy także sprzedaży wyprodukowanej przez Wnioskodawcę energii elektrycznej najemcom lokali, przy czym Wnioskodawca obciąża najemców czynszem za najem, bez wydzielonej kwoty za energię elektryczną (świadczenie złożone).

Zdaniem Spółki, nie będzie ona zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego, gdyż w takim przypadku nie można mówić o sprzedaży energii elektrycznej, ponieważ najemca korzysta z jednolitego świadczenia w postaci wynajmowanego lokalu bez względu na zużyte media. Tym samym nie dojdzie również do zapłaty należności za sprzedaną energię, bo jest to jedna cena niewydzielona z czynszu najmu.

Z tym stanowiskiem nie można się jednak zgodzić.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że ww. sytuacji nabywcami i podmiotami zużywającymi energię elektryczną wytworzoną przez Wnioskodawcę będą poszczególni najemcy. Oznacza to, że niezależnie od sposobu rozliczenia za sprzedaż energii elektrycznej dostarczanej do wynajmowanych lokali (tj. czy będzie to rozliczenie według podliczników faktycznie zużytej przez najemców energii elektrycznej, czy też Wnioskodawca będzie wliczał najemcom koszt dostarczanej energii elektrycznej do kosztów najmu) – będzie mieć miejsce sprzedaż energii elektrycznej, wyprodukowanej przez Wnioskodawcę w mikroinstalacjach, na rzecz nabywców końcowych (najemców). W każdej bowiem z tych sytuacji dojdzie do wydania (sprzedaży) energii elektrycznej, a więc czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą.

Innymi słowy, dla powstania obowiązku podatkowego z tytuły sprzedaży rozumianej jako wydanie energii elektrycznej i umożliwienie jej konsumpcji przez najemców, nie ma zasadniczego znaczenia sposób jej rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a najemcami.

Dokonując czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, Spółka staje się zatem podatnikiem, na którym będzie ciążył obowiązek obliczenia i zapłaty akcyzy, wynikający z art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Na gruncie podatku akcyzowego, w zakresie opodatkowania energii elektrycznej bez znaczenia pozostaje fakt, że przedmiotem umowy będzie usługa najmu, a nie dostawa energii elektrycznej. W tej sytuacji również dochodzi bowiem do sprzedaży energii elektrycznej, na rzecz nabywców końcowych - najemców, który zużywać będą tą energię na potrzeby wynajmowanych lokali.

W analizowanej sytuacji na Wnioskodawcy ciąży więc obowiązek obliczenia ilości sprzedanej energii elektrycznej i rozliczenia jej na zasadach wynikających z art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 3 należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Pytanie nr 4 dotyczy możliwości skalkulowania kwoty akcyzy do zapłaty (gdy Spółka będzie zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego w sytuacji opisanej w pytaniu nr 3), według średniego zużycia wynikającego z podliczników, które będą zamontowane w późniejszym okresie.

Odnosząc się do tych wątpliwości Organ wskazuje, że co do zasady podstawą do sporządzenia deklaracji, z której wynikać będzie kwota do zapłaty jest prawidłowo prowadzona ewidencja, która winna być zgodnie z rozporządzeniem w sprawie ewidencji prowadzona w sposób ciągły, odpowiednio dla prowadzonej działalności, a wpisów do tej ewidencji powinno się dokonywać w porządku chronologicznym, niezwłocznie po zakończeniu czynności lub zaistnieniu stanu faktycznego podlegających wpisaniu, nie później jednak niż następnego dnia roboczego.

Podstawą dokonania wpisów do ewidencji energii elektrycznej są zasadniczo wskazania urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych u nabywcy końcowego lub podmiotu zużywającego energię. Natomiast w przypadku braku urządzeń pomiarowych, podstawą wpisów do ewidencji jest współczynnikowo określony poziom poboru energii przez poszczególne urządzenia, wskazane w dokumentacji prowadzonej przez podatnika.

Ponadto w przypadku sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu lub sprzedaży energii elektrycznej podmiotom posiadającym koncesję, ilości energii elektrycznej należy wykazać zgodnie z datą dokonania lub zakończenia dostawy takiej energii, zgodnie z wystawianą fakturą sprzedaży, przy czym jak wynika z zapisów ustawy, wydanie energii elektrycznej nie musi być związane wyłącznie z fakturą – może być to inny dokument. Równocześnie wpisów do ewidencji, co do zasady, dokonuje się, w okresach miesięcznych z dokładnością do 0,001 MWh.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie, w przypadku braku urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych Wnioskodawca dla celów podatku akcyzowego powinien rozliczyć sprzedaną w danym okresie rozliczeniowym energię elektryczną w sposób szacunkowy. A w przypadku późniejszego montażu urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, wg wskazań już tych urządzeń.

Organ zaznacza, że rolą podatnika dokonującego oszacowania ilości sprzedanej energii elektrycznej (w przypadku braku urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych), jest wykazanie ilości, która będzie odpowiadała stanowi faktycznemu, tj. ilości którą faktycznie wydano nabywcy końcowemu i to w jego gestii jest stosowanie takiej metodologii, która będzie to odzwierciedlała, tj. faktycznie wydaną energie elektryczną. Jest to w interesie samego podatnika, który w razie stosowania metody, która nie będzie odzwierciedlała ilości którą faktycznie wydano nabywcy końcowemu, może ponieść ewentualne konsekwencje z tytułu nieprawidłowego wywiązywania się z nałożonych przez ustawę obowiązków.

Oceniając Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 Organ zauważa, że w ramach przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w przypadku braku podliczników rozlicza się z najemcami wg stałej miesięcznej kwoty czynszu. W przypadku natomiast podliczników, wg zużycia wynikającego z tych urządzeń.

Oznacza to, że w przypadku braku podliczników i rozliczania czynszu w okresach miesięcznych, w ramach którego wliczona w czynsz będzie kwota akcyzy z tytuły sprzedaży energii elektrycznej, Wnioskodawca powinien rozliczyć akcyzę z tytułu sprzedaży energii elektrycznej na podstawie szacunków ilości sprzedanej w danym miesiącu energii elektrycznej, w terminie do w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął termin płatności określony w umowie najmu za wynajmowany lokal, a w przypadku natomiast montażu podliczników, wg wskazań tych urządzeń.

Nie można zatem zgodzić się w pełni ze stanowiskiem Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4. Co prawda w przypadku braku urządzeń pomiarowych Wnioskodawca będzie mógł stosować metodę szacunkową, niemniej od czasu zamontowania podliczników, ilość sprzedawanej energii elektrycznej najemcom powinna być określana wg wskazań tych urządzeń. Co więcej rozliczenie sprzedawanej energii elektrycznej najemcom, Wnioskodawca powinien dokonać w okresach miesięcznych, tj. względem okresu za jaki pobiera czynsz w ramach którego jest sprzedawana energia elektryczna, która nie jest opomiarowana podlicznikiem.

Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy w myśl którego, w sytuacji w której będzie on zobowiązany do zapłaty podatku, będzie mógł dokonać zapłaty akcyzy od średniego zużycia skalkulowanego na podstawie podliczników, które będą zamontowane w późniejszym okresie.

Jak wskazano bowiem wyżej, w przypadku braku urządzeń pomiarowych Wnioskodawca powinien stosować metodę szacunkową i odprowadzać akcyzę za okres za jaki pobiera czynsz, a od czasu zamontowania podliczników, od ilości która będzie wynikać ze wskazań tych urządzeń.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 uznać zatem należy całościowo za nieprawidłowe.

Pytanie nr 5 dotyczy obowiązku zapłaty akcyzy od energii elektrycznej w sytuacji wykorzystywania w budynku energii od dostawcy oraz energii wyprodukowanej z fotowoltaiki.

W art. 9 ust. 3 ustawy ustawodawca sformułował przepis, który konstytuuje zasadę jednokrotności opodatkowania akcyzą, w przypadku energii elektrycznej. Zgodnie z tą zasadą jeżeli w stosunku do energii elektrycznej powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności, to nie powstaje obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

Wnioskodawca jako nabywca końcowy co do zasady nabywa energię elektryczną od dostawcy z wliczonym już podatkiem akcyzowym. Dokonując zatem jej zużycia jak i jej odsprzedaży najemcom, nie opodatkowuje tej energii ponownie.

Odmienna sytuacja dotyczy energii elektrycznej wytworzonej w instalacji fotowoltaicznej, którą Wnioskodawca w części zużywa na własne potrzeby, a w części sprzedaje najemcom.

Od energii elektrycznej, którą Wnioskodawca wytworzy i zużyje na własne potrzeby Wnioskodawca powinien uiścić akcyzę lub skorzystać ze zwolnienia (zwolnienie jest prawem nie obowiązkiem). Z kolei względem energii elektrycznej, którą Wnioskodawca wytworzy i sprzeda najemcom (energię nieopodatkowaną na wcześniejszym etapie), winien odprowadzić podatek akcyzowy, niezależnie czy sprzedaż dokonywana jest w oparciu o wskazania urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, czy też w oparciu o szacunki związane np. z wliczaniem kosztów energii w kwotę czynszu za najem.

W swoim stanowisku Wnioskodawca wskazuje, że w sytuacji, gdy budynek częściowo korzysta z energii elektrycznej od dostawcy oraz z energii wytworzonej w ramach instalacji fotowoltaicznej, w ocenie Spółki, w związku z obciążaniem najemców za zużytą energię elektryczną w pierwszej kolejności dochodzi do refaktury energii zakupionej od dostawcy (z wykazaną akcyzą), tym samym w tym zakresie nie ma konieczności zapłaty podatku akcyzowego, dopiero, gdy zostanie przekroczone zużycie energii zakupionej od dostawcy, Spółka od tej energii będzie zobowiązana do zapłaty podatku akcyzowego.

Zdaniem Wnioskodawcy na powyższe nie ma wpływu fakt wykorzystywania energii wytworzonej w ramach instalacji fotowoltaicznej przez Spółkę - Spółka może uznać, że w pierwszej kolejności dochodzi do zużycia przez nią energii wytworzonej w ramach instalacji fotowoltaicznej.

Z takim stanowiskiem nie sposób się jednak zgodzić.

Co prawda w analizowanej sytuacji znajdzie zastosowanie zasada jednokrotności opodatkowania akcyzą energii elektrycznej, przy czym będzie ona odnosić się do energii, którą Wnioskodawca nabędzie od dostawcy z wliczonym podatkiem akcyzowym.

Wnioskodawca w swoim stanowisku dąży do wykazania, że wyprodukowana w instalacji fotowoltaicznej energia elektryczna jest w pierwszej kolejności zużywana przez niego. Co oznaczałoby, że w sytuacji zastosowania zwolnienia, zwolnieniu podlegałby także ta część energii elektrycznej, która została wytworzona w mikroinstalacjach i sprzedana najemcom.

Wnioskodawca pomija tym samym fakt, że w analizowanej we wniosku sytuacji mamy do czynienia z odrębnymi wolumenami energii elektrycznej, tj. energii nabytej od zewnętrznego dostawcy (która, co do zasady powinna być opodatkowania przez sprzedawcę) i tej wytworzonej w mikroinstalacjach. Dla celów zatem opodatkowania, zwolnienia lub braku opodatkowania energii na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy, Wnioskodawca powinien ustalić dokładną ilość energii pochodzącej z danego źródła, która będzie zużywana/sprzedawana.

Po ustaleniu zatem z jakiego źródła i w jakiej ilości doszło do zużycia/sprzedaży energii elektrycznej:

- Wnioskodawca będzie miał uprawnie do ewentualnego zastosowania zwolnienia względem energii elektrycznej, którą wytworzy i zużyje na własne potrzeby;

- Wnioskodawca będzie miał obowiązek opodatkowania energii elektrycznej, którą wytworzy w mikroinstalcjach i odsprzeda najemcom;

- znajdzie zastosowanie zasada jednokrotności opodatkowania akcyzą, wyłączająca z ponownego opodatkowania energię elektryczną, która zostanie nabyta z wliczonym podatkiem akcyzowym i zużyta/odsprzedana.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie treści pytania nr 5 należy uznać całościowo za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy :

- stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;

- zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie sformułowanych przez Państwa we wniosku watpliwości i została wydana w oparciu o przedstawiony opis sprawy.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Jesteśmy ściśle związani przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Jako Zainteresowani ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego […]. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).